Πάντα στη ζωή μου θεωρούσα πως ανήκα στην κατηγορία του.. δευτέρου ημιχρόνου! Έχανα πάντα στο πρώτο ημίχρονο. Τίποτα δεν λειτουργούσε και παντού αποτύγχανα. Ένοιωθα όμως μία σιγουριά: πως θα ερχόταν το δεύτερο ημίχρονο!
Και αυτό με έσωζε. Στο πρώτο δοκίμαζα. Κάθε δοκιμή εμπεριέχει μέσα της και την (πολύ υψηλή) πιθανότητα αποτυχίας. Εμένα είχε καταντήσει… βεβαιότητα. Αλλά στο δεύτερο; Εκεί φαινόταν πως κέρδιζα.
Με αυτό το σκεπτικό τόλμησα τη σημαντικότερη απόφαση της ζωής μου. Ξεκίνησα χαλαρός και χωρίς να πολυνοιάζομαι για την αρχική εξέλιξη της ιδέας μου. Και όντως, όπως είχα προβλέψει… απέτυχα! Αλλά σε λίγο θα άρχιζε και το δεύτερο μισό. Και άρχισε!
Όλα πήγαιναν καλά, αλλά όχι και τόσο καλά ή τουλάχιστον όπως τα περίμενα. Τα λεπτά περνούσαν, ο χρόνος σωζόταν και ακόμα δεν είχα καταφέρει τη νίκη. Δεν έχανα, αλλά και δεν νικούσα. Η κατάσταση πήγαινε προς ισοπαλία.
Πόσο περίεργο μου φαίνεται πως γράφω με ποδοσφαιρικούς όρους για κάτι, το οποίο δεν είχε καμία σχέση με τα ποδόσφαιρο και χωρίς ούτε και εγώ να είμαι φίλος του συγκεκριμένου αθλήματος. Αλλά δεν βρίσκω καλύτερο τρόπο έκφρασης.
Στο τελευταίο λεπτό απέτρεψα την ήττα, αλλά κατάφερα την ισοπαλία. Με πρόδωσε η βασική μου αρχή επιτυχίας στο κρισιμότερο τεστ της ζωής μου; Δεν μπορούσα, δεν ήθελα να το πιστέψω.
Αλλά υπήρχε και… παράταση! Η τελευταία ευκαιρία μου. Και αμέσως συνειδητοποίησα πως και η παράταση αποτελείται από δύο μικρότερης διάρκειας ημίχρονα. Το πλάνο μου θα επαναλαμβανόταν. Αρχικά όχι καλά, αλλά στη συνέχεια ήμουν σίγουρος για την επιτυχία.
Όπως τα προέβλεψα. Στο πρώτο μισό… χμ. Στο δεύτερο όμως με δύναμη για το νικηφόρο τέλος. Αλλά…
Αλλά… κυλούσαν τα λεπτά και ενώ ερχόταν το τέλος, έλλειπε το… νικηφόρο. Και όχι μόνον αυτό. Στα τελευταία δύο λεπτά και πάντα μεταφορικά το γράφω, η οδυνηρή ήττα. Πριν καλά-καλά το καταλάβω όχι μόνον ήττα αλλά διπλή ήττα. Δεν έχασα με διαφορά, αλλά με μία ευρεία αποτυχία.
Ήμουν απελπισμένος. Πρώτη φορά και για τη σημαντικότερη στιγμή της ζωής μου με πρόδωσε η έως τότε αλάνθαστη μέθοδός μου. Περπάτησα μαζί με τη μοναξιά μου δύο τετράγωνα. Ήταν δύο δευτέρου του δύο χιλιάδες είκοσι δύο (2-2-22).
Δεν μπορεί… δεν γίνεται.
Και μετά σκέφτηκα. Δεν κάνω λάθος. Όχι! Η μέθοδός μου δεν με πρόδωσε! Αφού υπάρχει η 2-2-22 θα υπάρχει και η 4-4-44. Αλλά μου λείπουν 22 χρόνια, 2 μήνες και 2 ημέρες!
Όχι! Δεν μου λείπουν! Έχω τόσο χρόνο ακόμα να ζήσω και να διπλασιάσω τη ζωή μου!
