Μόλις επιβιβαστήκαμε με το high class model μας, έρχεται δίπλα μας (συμπτωματικά βέβαια), μία πανάκριβη κατακαινούργια BMW ή Mercedes, δεν θυμάμαι ακριβώς τι από τα δύο, αλλά σαφώς από τα μεγάλα μοντέλα τους… Στο τιμόνι λοιπόν ένας τύπος κλασσική φιγούρα θαμώνα “θεάτρου τέχνης” τύπου Zetem ή Κόκκινα Χείλη με χρυσό δόντι και στο διαπασών μουσική, όπου τα πανηγυριώτικα θα ήταν συγκριτικά επιπέδου Mozart με αυτά, τα οποία άκουγε…
Μείναμε! Νοιώσαμε και ένα βαθύ σύμπλεγμα κατωτερότητας και μία έκπληξη… Ο τύπος μας έλιωσε! Πέρασε η βασανιστική μισή ώρα της συγκατοίκησης στο πορθμείο και αυτός εξαφανίστηκε με το Γερμανικό σεντάν, ενώ εμείς με το Αγγλικό Austin αγκομαχώντας αναρωτιόμαστε πως κερδίσαμε τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με Spitfire εναντίον Stuka!
Τέλος πάντων το ηθικό δίδαγμα ήταν τότε πως κάτι δεν κάνουμε καθόλου σωστά. Χρήματα (όχι πλούτος) και έλλειψη παιδείας (δεν αναφέρομαι σε πτυχία ή μόρφωση, -προσοχή εδώ-) δεν μπορούν να οδηγήσουν σε καλό αποτέλεσμα. Αυτό το υφιστάμεθα τώρα… Ή πως δεν μπορούν να συνυπάρξουν (;)…
Αυτή τη στιγμή βιώνω γύρω μου μία κατάσταση, όπου η ημέρα για πάρα πολλούς συνανθρώπους μας (και εμένα) έχει καταντήσει (διότι περί αυτού πρόκειται) μία αναγκαστική διεκπεραίωση με αναρίθμητα προβλήματα και τριβές, οι οποίες συσσωρεύονται και πολλαπλασιάζονται και φυσικά κάποια στιγμή οι τροχοί θα αδυνατούν να περιστραφούν. Ήδη νοιώθω “κολλημένος σε ζελέ” και για ένα βήμα εξαντλώ τον εαυτό μου ως εάν να διανύω ένα χιλιόμετρο… Πιστεύω πως πάρα πολλοί θα νοιώθετε παρόμοια… Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο. Ακόμα και τα υλικά αντικείμενα επηρεάζονται (χθες “ο ένας εξωτερικός δίσκος μου με αναντικατάστατο κινηματογραφικό υλικό ενός έτους… τέλος”… Τυχαίο; Δε νομίζω…
Προσέξτε! Η Ελληνική κοινωνία εγκλωβισμένη στην Αριστοτέλεια διαζευκτική λογική, στην οποία σκοντάφτω συνεχώς καθημερινά προτιμά σαφώς το “ή” και καθόλου το “και”. Παντού ακούω (και υφίσταμαι) συλλογισμούς του τύπου “ή αυτό ή το άλλο”, “δεν μπορεί να γίνει αυτό εάν δεν γίνει το άλλο” και όλα τα συναφή…
Αυτό είναι λάθος! Είναι το ίδιο λάθος, το οποίο οδηγεί στα μεγάλα αδιέξοδα της κοινωνίας μας και στον απόλυτο αυτοπεριορισμό της. Προφανώς και στη διαχείριση της απέλπιδος κατάστασης της χώρας. Προσέξτε τους όρους και την γραμμικότητα στη σκέψη, όπως τίθενται στη συλλογική σκέψη…
Είναι όπως ένα κινητήρας, ο οποίος ενώ διαθέτει 6 κυλίνδρους λειτουργεί ή μόνο με τους 3 αριστερούς ή μόνο με τους 3 δεξιούς και ποτέ “δεν του περνά” από το μυαλό πως μπορεί να λειτουργήσει και με τους 6. Όταν συμβαίνει αυτό (να λειτουργεί δηλαδή με τους μισούς) δεν αποδίδει τη μισή ισχύ, αλλά πολύ λιγότερη και γι’ αυτό φαίνεται αδύνατον (και είναι) να επιτευχθούν οι αναμενόμενες επιδόσεις. (Με συγχωρείτε, γράφω με μηχανολογικούς όρους, αλλά είμαι επηρεασμένος από τις προηγούμενες σκέψεις στο πορθμείο, γιατί το εν λόγω μοντέλο ήταν σίγουρα εξακύλινδρο).
Η Ελληνική κοινωνία οφείλει να ξεπεράσει το διαζευκτικό “ή” και να υιοθετήσει το πολύ ισχυρό συνδετικό “και” και να επιδιώξει να είναι: πλουσία και με ήθος και παιδεία, όμορφη και ευγενική, ισχυρή και δημοκρατική και να αποβάλλει το περιοριστικό “ή”, το οποίο την εγκλωβίζει σε μία ατέρμονα διαδικασία πτώσης και καθόδου και πλήρους υποβάθμισης ως συνόλου.
Προς τούτο για να γλυκάνω το βράδυ σας –και το δικό μου-, σας προτείνω να ακούσετε (και να δείτε!) την καλύτερη εκτέλεση κατά τη γνώμη μου, του τραγουδιού “Samba de Uma Nota Só” (“One-Note Samba”), το οποίο συνέθεσε ο Antonio Carlos Jobim και το οποίο αποδίδει εν είδει μυσταγωγίας το Πολωνικό μουσικό συγκρότημα MozART GROUP και ο ανεπανάληπτος Bobby McFerrin… Εάν δεν επιθυμείτε να δείτε ολόκληρο το εξαίρετο video μεταβείτε στο 7:10 και απολαύστε δυόμιση λεπτά μοναδικής τέχνης…(σας συνιστώ να χαμηλώστε και τα φώτα)…
Πλούτος και Παιδεία…
Αρχική Δημοσίευση: 8 Ιουν. 2015
