Προφανώς δεν αναφέρομαι σε… εμένα, αλλά στον τίτλο μίας εξέχουσας Τσεχικής κινηματογραφικής ταινίας του 2006.
Μία ταινία με πολύ χιούμορ, βάθος και εξαιρετική κινηματογράφηση, (από τις καλύτερες και απολαυστικότερες, τις οποίες έχω παρακολουθήσει). Την εν λόγω βραβευμένη ταινία την έχω δει δύο ή τρεις φορές και πάντα χαίρομαι το λεπτό της χιούμορ, αλλά και την σοβαρότητά της.
Φυσικά το ιστορικό της αληθινό υπόβαθρο αφορά την ιστορία της (τότε) Τσεχοσλοβακίας και αναφέρομαι πριν τον μεγάλο πόλεμο έως την πρόσφατη κομμουνιστική εκδοχή της.
Η πιο σκληρή αλλά και μοναδική σκηνή της έχει κινηματογραφηθεί σε μία πισίνα πολυτελούς ξενοδοχείου, όπου Γερμανίδες καλλονές γυμνάζονται, κολυμπούν και παίζουν προκειμένου να είναι διαθέσιμες σε Αρίους στρατιώτες για την αναπαραγωγή της Αρίας (ανώτερης) φυλής!
Η ίδια σκηνή έχει κινηματογραφηθεί επίσης στην ίδια πισίνα με επίσης υπέροχα γυναικεία και ανδρικά κορμιά, μόνο αυτή την φορά… ακρωτηριασμένα… (σε μεταγενέστερο χρόνο). Συγκλονιστικό θέαμα και μία άβολη δύσκολη σκηνή.
Τότε κατάλαβε ο πρωταγωνιστής της πως ο πόλεμος είχε ήδη χαθεί για την ναζιστική Γερμανία…
Σκεφτόμουν βλέποντας αυτό πως δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να γίνει χρονική αντιμετάθεση της σκηνής, όπως σε πολλές άλλες. Οι αρτιμελείς μπορούν να μετατραπούν σε ακρωτηριασμένους, όχι όμως το αντίθετο. Αυτό είναι μία “βαριά” αλήθεια κι όμως τόσο ‘αληθινή”…
Προβληματίζομαι πολύ συχνά ακούγοντας ή διαβάζοντας απόψεις με την λογική της “δοκιμής”. Ας “δοκιμάσουμε” και αυτή την εκδοχή να δούμε τι αποτέλεσμα θα αποφέρει…
Όχι αγαπητοί/ές μου. Δεν αποτελεί η “δοκιμή” μία ατιμώρητη εκδοχή. Μπορεί κάλλιστα να είναι μη αναστρέψιμη, όπως η προαναφερθείσα σκηνή. Θυμάμαι πάλι από μία άλλη ταινία, μία κινηματογραφική φράση, την οποία κατέγραψα:
“Δεν μπορείς να ανοίξεις κάποια βιβλία ατιμώρητα “, εννοώντας πως από την στιγμή κατά την οποία έχεις και μόνον δει το περιεχόμενο τους, τίποτα δεν θα είναι πλέον όπως προηγουμένως.
Στην πολιτική σκηνή αυτό είναι ιδιαιτέρως αληθινό• είτε την διεθνή είτε την εσωτερική…
Δεν υπάρχει επιστροφή και δεν είναι ποτέ το ίδιο, όπως ήταν πριν. Θα παρέφραζα την προηγούμενη φράση των βιβλίων:
“Δεν μπορείς να δοκιμάσεις ατιμώρητα”…
Ναι, σύμφωνοι, αλλά πως θα το γνωρίζεις;
Κι όμως! Το γνωρίζεις! Ποτέ δεν μπορείς να ξεγελαστείς και αυτό είναι ένα επιχείρημα των δειλών. Πάντα γνωρίζεις. Απλώς επιλέγεις με την φρούδα ελπίδα πως θα κερδίσεις και εσύ ο ίδιος… πως θα ωφεληθείς και εσύ από αυτή την επιλογή… την οποία κατόπιν μετ’ ονομάζεις δοκιμή, ώστε να αποποιηθείς την ευθύνη.
Δεν υπάρχουν “κορόιδα”… Υπάρχουν άτομα μειωμένου ήθους…
Όλες αυτές οι σκέψεις από έναν τίτλο τιμής ενός πρώτου περιποιητή ξενοδοχείου, ο οποίος είχε υπηρετήσει τον βασιλέα της Αγγλίας και δεν ήταν και ο πρωταγωνιστής της εν λόγω ταινίας μας.
Το σθένος του στο να αρνηθεί να σερβίρει τον Γερμανό ναζί διοικητή τον οδήγησε στην εξαφάνιση του, με τον γνωστό και αποτελεσματικό τρόπο των τότε κυρίαρχων της χειμαζόμενης Ευρώπης.
Μία απλή μη αναστρέψιμη ηθική επιλογή του και όλα τελείωσαν. Εάν “δοκίμαζε” να δεχθεί την ταπείνωση ίσως να ήταν παρών, μέχρι το τέλος.
Δεν ξεγελάστηκε… όπως και κανείς δεν ξεγελιέται εάν δεν το επιλέξει…
“He did not serve the King of England”…
Αρχική Δημοσίευση: 6 Ιουν. 2015
