Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Teucris Hupomoné

Εάν ερωτήσετε όσους έχουν ολοκληρώσει την πολύ σκληρή εκπαίδευση της Σχολής Αλεξιπτωτιστών τι απαιτείται περισσότερο να διαθέτει κάποιος για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της, δεν θα σας απαντήσουν ούτε άριστη φυσική κατάσταση, ούτε ψυχική αντοχή, ούτε κάτι άλλο παρά μόνον μία λέξη:

Υπομονή!

Είναι εντυπωσιακό, διότι είναι η τελευταία λέξη, την οποίαν περιμένεις να ακούσεις. Αλλά αυτή η λέξη εμπεριέχει όλες τις υπόλοιπες. Διότι και τη φυσική σου κατάσταση μπορείς να βελτιώσεις και την ψυχική σου αντοχή και να μάθεις να προσαρμόζεσαι σε ένα περιβάλλον υψηλών απαιτήσεων και πειθαρχίας.

Πώς όμως; Μα με… υπομονή!

Αγνοούμε την (υποτιθέμενη) εποχή της ταχύτητας πως μόνον η σε βάθος και συστηματική ενασχόληση με ένα αντικείμενο μπορεί να αποδώσει καρπούς. Αλλά απαιτείται καλλιέργεια και για την ίδια την υπομονή. Ωστόσο αυτό δεν ευνοείται γενικώς. Είναι ανόητος ο τρόπος με τον οποίον διάφορες εφαρμογές δίνουν χρόνο παράδοσης για μία… πίτσα το βράδυ, σάμπως δέκα λεπτά αναμονής περισσότερα θα χαλάσουν τον κόσμο. Και το ΤΩΡΑ καθίσταται ένας αμείλικτος τύραννος. Επιπλέον η γνώση της παράδοσης στερεί τη γλυκιά προσμονή του.. αγνώστου και πιθανόν απρόβλεπτου.

Μα δεν είναι γελοίο το παράδειγμα; Όσο “γελοίο” το να στρώνεις άψογα το κρεβάτι σου στο στρατό. Διότι ΔΕΝ είναι το κρεβάτι να είναι στρωμένο το πραγματικά ζητούμενο, αλλά η εμπειρία ολοκλήρωσης με επιτυχία ενός ασήμαντου έργου, το οποίο βαθμιαία θα σε εκπαιδεύσει στην ολοκλήρωση του σημαντικού.

Ο Μπρους Λη στο σπουδαίο φιλοσοφικό του σύστημα εξασκούσε την υπομονή του με το να ΜΗΝ ανοίγει τις επιστολές, τις οποίες ελάμβανε την ίδια ημέρα, αλλά την επομένη. Δεν ανησυχούσε, τα πραγματικά επείγοντα έρχονταν με τηλεγράφημα. Και αυτή η μικρή λεπτομέρεια είναι χαρακτηριστική. Στο θαυμάσιο έργο του Ρόμπερτ Πήρσινγκ  “Το Ζεν και η Τέχνη της Συντήρησης της Μοτοσυκλέτας” αναλύεται διεξοδικά πως το ξεβίδωμα μίας βίδας απαιτεί προηγουμένως γνώση ολόκληρου του μηχανισμού λειτουργίας του κινητήρα. Και αυτό αποκτάται μόνο με υπομονή και μελέτη και προφανώς ενασχόληση. Δεν είναι η βίδα λοιπόν.

Αλλά υπομονή χωρίς να κάνεις τίποτα δεν είναι υπομονή, είναι αδράνεια. Και όσοι εκπαιδεύονται να πέσουν με αλεξίπτωτο δεν απλά περιμένουν, αλλά κάνουν υπομονή εκπαιδευόμενοι για το στόχο τους. Και στο σημείο αυτό υποκρύπτεται και μία άλλη ιδιότητα της υπομονής. Αυτή της… δοκιμής.

Διότι υπομονή χωρίς να κάνεις και κυρίως χωρίς να δοκιμάζεις και πάλι δεν είναι υπομονή. Το λάθος σου θα σου υποδείξει το σωστό.

Και μία ακόμα λεπτομέρεια. Με την υπομονή… επιμηκύνεις το χρόνο. Διότι ο χρόνος ορίζεται από τα γεγονότα. Και η συνειδητή αναμονή ΕΙΝΑΙ δράση.

Και όπως οι Αρχαίοι Έλληνες όρισαν, “σπεύδε βραδέως”, διότι το “γοργόν και χάριν έχει” και αναλογιστείτε για μία στιγμή πόσο σοφές ΚΑΙ συμβατές είναι οι δύο προηγούμενες ρήσεις, ασχέτως εάν φαινομενικά είναι αντικρουόμενες!

Σημ.: Ο τίτλος δεν αποτελεί κάποια… εγωιστική έκφραση ή κάποιο παράγγελμα προς τον εαυτόν μου (!), αλλά αντιθέτως είναι μία Λατινική ρήση δηλωτική ακραίας έκφρασης της υπομονής. Ο Τεύκρος ήταν ένας χαρακτήρας στον Τρωικό Πόλεμο, γνωστός για την αντοχή και τη σταθερότητά του απέναντι στις αντιξοότητες.

Η “Teucris hypomonē” αντιπροσωπεύει την ιδέα να αντέχεις στις δύσκολες συνθήκες με υπομονή και επιμονή. Χρησιμοποιείτο ως υπενθύμιση για να παραμένει κανείς δυνατός και ανθεκτικός στις προκλήσεις και να διατηρεί μια σταθερή στάση στην επιδίωξη των στόχων του.

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)