Όσες και όσοι ασχολούνται με τον κινηματογράφο γνωρίζουν πως η ύπαρξή του οφείλεται σε –κατά κάποιον τρόπο- μία ανθρώπινη ατέλεια. Το λεγόμενο μετείκασμα. Είναι η ιδιότητα του αμφιβληστροειδούς να διατηρεί στη “μνήμη” του μία εικόνα, αφότου αυτή έχει πάψει να υπάρχει.
Η διάρκεια της ψευδούς αυτής εντύπωσης είναι περίπου ένα δέκατο του δευτερολέπτου. Στο διάστημα αυτό έχει προβληθεί το επόμενο στιγμιότυπο και τα μυαλό μας συσχετίζει τις εικόνες δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της κίνησης.
Στον κινηματογράφο προβάλλονται 24-25 καρέ (στατικές εικόνες) ανά δευτερόλεπτο και ως εκ τούτου υπάρχει άφθονος χρόνος για τη δημιουργία της ψευδούς εντύπωσης. Τώρα γιατί 24 και όχι ας πούμε 44 έχει την εξήγησή του στις απαρχές αυτής της υπέροχης τέχνης, όπου οι τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής τόσο επέτρεπαν. Κατά μία έννοια λοιπόν ΚΑΙ ο κινηματογράφος έπεσε θύμα αυτής της ατέλειας και ενώ σήμερα υπάρχει τεράστια εξέλιξη στην τεχνολογία οι ταινίες κινηματογραφούνται (και προβάλλονται) ακόμα με 24 καρέ ανά δευτερόλεπτο.
Αλλά το μετείκασμα δεν αφορά μόνο τους οφθαλμούς. Αφορά και το μυαλό μας! Το οποίο συνεχίζει να διατηρεί την “εντύπωση” μίας κατάστασης ή ενός δεδομένου πολύ περισσότερο από το ένα δέκατο του δευτερολέπτου. Ίσως μήνες, χρόνια, δεκαετίες, μία ολόκληρη ζωή!
Χρησιμοποιεί και πιστεύει σε εικόνες και δεδομένα (ιδεολογίες, πεποιθήσεις, αξιώματα) όταν αυτά προ πολλού έχουν παρέλθει. Και δεν έχουν απλά περάσει 24 εξελικτικά βήματα αλλά πολλές φορές πολύ περισσότερα. Αλλά το μυαλό αρνείται να απαρνηθεί την τελευταία εικόνα και να προχωρήσει στην επόμενη και παραμένει προσκολλημένο εκεί· στο πρώτο καρέ ή σε αυτό, το οποίο του άρεσε ή νόμιζε πως του άρεσε.
Και συνεχίζεται το μετείκασμα και λαμβάνει αποφάσεις με βάση κάτι ανύπαρκτο, κάτι, το οποίο προ πολλού έχει χαθεί, μία εικόνα του παρελθόντος και προφανώς τα αποτελέσματα είναι εντελώς ανεδαφικά και απογοητευτικά.
Τότε αναζητά λόγους και αιτίες γιατί οι πράξεις του δεν αποδίδουν ενώ η αιτία της αστοχίας ευρίσκεται στην πηγή τους. Κανένας άνθρωπος δεν λαμβάνει λάθος αποφάσεις. Ο κάθε ένας αποφασίζει με ό,τι θεωρεί ως βέλτιστο για τον ίδιον ή τους στόχους του. Το ζήτημα είναι το μετείκασμα.
Το τελευταίο είναι ένα άλυτο ζήτημα για το νου και αιτία και πολλών δεινών, προσωπικών ή συλλογικών.
“Μοντέρ άλλαξε σε παρακαλώ το μοντάζ και αξιοποίησε το μετείκασμα με τρόπον ώστε το επόμενο να ξεγελά το θεατή και από άβουλο κριτή του παρελθόντος να τον μετατρέπει σε δυναμικό πρωταγωνιστή του παρόντος!“
Και σίγουρα όχι μοιρολάτρη του μέλλοντος!
Cut!
