Η όλη λογική (ή παραλογισμός) του οικονομικού συστήματος βασίζεται στις αρχές:
1. Της περιορισμένης διαθεσιμότητας των πόρων και
2. Της παραδοχής πως το κέρδος κάποιου είναι η ζημιά κάποιου άλλου.
3. Υπάρχει και μία τρίτη, αλλά να την δούμε λίγο αργότερα.
Φτάσαμε μάλιστα να δικαιολογούμε τις συμπεριφορές μας λέγοντας πως καταναλώναμε πολύ περισσότερα απ’ όσα παράγαμε, πως ζούσαμε πολύ πάνω από τις δυνατότητές μας, πως κατασπαταλούσαμε τον κόπο των άλλων μετατρέποντας τον σε έκλυτη και πολυτελή ζωή. Ισχύει και αυτό, αλλά δεν σημαίνει ότι ευθύνονται οι παραπάνω παραδοχές.
Το ωραίο είναι ότι όλοι μας (σχεδόν) έχουμε πειστεί περί της αληθείας των ανωτέρω και αγόγγυστα (σχεδόν πάλι) δεχόμαστε τις λογιστικές εντολές των οικονομολόγων διεθνών οργανισμών… Σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι η χώρα μας λειτουργούσε υποδειγματικά. Αλλά μέχρι ποίου σημείου οι παραπάνω παραδοχές είναι επαρκείς, ώστε να θεωρούμε πως η όλη κατάσταση οφείλεται σε αυτές;
Εάν αποδεχθούμε ως αληθείς τις παραπάνω δηλώσεις ναι αυτή είναι η κατάσταση και πρέπει να την αποδεχθούμε. Είναι αυτονόητο επίσης πως ο νόμος των δανεικών είναι απαράβατος. Σαφώς και οφείλεις να επιστρέψεις αυτό που έχεις δανειστεί. Αλλά δεν εστιάζω εδώ. Θα εστιάσω στην ορθότητα ή μη των δύο (συν μία) προηγούμενων παραδοχών.
Λυπάμαι αλλά θα σας στενοχωρήσω…
Οι δύο προηγούμενες (συν μία) παραδοχές είναι επαρκώς κατά την άποψή μου αναληθείς . Ας δούμε το γιατί, (παρακαλώ σημειώστε το ειρωνικό ύφος).
1. Περιορισμένη διαθεσιμότητα των πόρων (ειρωνικά γραμμένο)…
Κοιτάζοντας γύρω μου διαπίστωσα με έκπληξη ότι όλα είναι όπως όταν γεννήθηκα (δεν έχω προηγούμενη εμπειρία). Τίποτα δεν άλλαξε. Διαπίστωσα επίσης πως και το μυαλό έχει περιορισμένη διαθεσιμότητα. Είναι σαφές ότι εδώ και 10,000 χρόνια από τότε που αναδύθηκε ο πολιτισμός τίποτα δεν μπόρεσαν να κάνουν οι άνθρωποι. Είμαι λοιπόν πεπεισμένος πως αυτό ισχύει. Το λίθινο πληκτρολόγιό μου στον υπολογιστή που γράφω αυτό το άρθρο αποδεικνύει ότι το ανθρώπινο μυαλό είναι περιορισμένο. Ακόμα χρησιμοποιώ τα χάλκινα εργαλεία μου και ακόμα προσπαθώ να βολέψω τα 60 άλογα του ξύλινου κάρου μου στον δρόμο με όλους τους άλλους …άφρονες. Καμία πρόοδος εδώ λοιπόν.
Περιορισμένη διαθεσιμότητα…
Τώρα που το σκέφτομαι ποια η διαφορά των πανιών των πλοίων της εποχής του Φαραώ με τους κινητήρες των σουπερ φάστ φέρις; Νομίζω καμία. Επιπλέουν και τα δύο. Είδατε λοιπόν πως η περιορισμένη διαθεσιμότητα του αέρα και των καραβόπανων δεν άλλαξε σε τίποτα τα τελευταία 5 χιλιάδες χρόνια (!)…
Απέδειξα λοιπόν περίτρανα ότι λόγω της περιορισμένης διαθεσιμότητας των πόρων (και κυρίως του μυαλού) όλα είναι στάσιμα.
2. Το κέρδος κάποιου είναι ζημιά κάποιου άλλου (επίσης ειρωνικά γραμμένο)…
Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν σήμερα στέλνοντας τα e-mails μου από το κινητό μου στους συνεργάτες μου. Ο Steve Jobs δούλεψε πολύ σκληρά για να με καταστρέψει, (ξεχνώ λίγο τα προηγούμενα περί διαθεσιμότητας των πόρων κλπ). Είναι απίστευτο αλλά νοιώθω τόσο απογοητευμένος από το γεγονός πως κάποιοι δούλεψαν για να χάνω. Σκεφτόμουν τις καλές ημέρες που πήγαινα με το γαϊδούρι μου στο χωράφι μου για να σκάψω με την αξίνα να βγάλω δύο ντομάτες , ενώ τώρα είμαι στην φοβερά τραγική θέση να οδηγήσω το τζιπ μου (λέμε τώρα) και μετά το τρακτέρ μου για μερικούς ψωρο-τόνους με τους οποίους θα δώσω και κάποια ελπίδα σε κάποιους χωρίς στον ήλο μοίρα.
Υπάρχει και μία τρίτη παραδοχή, την οποία σκοπίμως δεν ανέφερα προηγουμένως, γιατί είναι και η πιο ύπουλη. Είναι αυτή που νοιώθουμε όλοι μας τώρα: ΕΝΟΧΗ για το καλύτερο…
Να νοιώθεις ένοχος που ήθελες καλύτερη ζωή, καλύτερο σπίτι, καλύτερο αυτοκίνητο, καλύτερα όλα… Αυτό απαγορεύεται. Διότι ο άνθρωπος οφείλει να τηρεί τις δύο προηγούμενες αρχές και είναι σαφώς ένοχος, που βγήκε από την παρεχόμενη από την φύση σπηλιά και τόλμησε να χρησιμοποιήσει τις δεξιότητες του και το μυαλό του προκειμένου να βελτιώσει τη ζωή του και την ζωή των συνανθρώπων του…
Με ακράδαντα (!) λοιπόν επιχειρήματα σας απέδειξα πως:
1. Οι πόροι είναι περιορισμένοι (πχ μόλις το μυαλό φτάσει στο 999 περιορίζεται και δεν μπορώ να μετρήσω παρά πέρα…),
2. Το κέρδος μου είναι ζημιά κάποιου άλλου (να τώρα που γράφω αυτό το άρθρο κάποιος χάνει τα μέγιστα), αν και με αυτά που γράφω ίσως όντως κα να ισχύει αυτό και
3. Νοιώθω απέραντη ενοχή που γράφω σε έναν υπολογιστή ενώ θα έπρεπε τώρα να στάζει μελάνι στο χαρτί από την πέννα μου…
Το οικονομικό σύστημα λοιπόν προφασιζόμενο την απόλυτη ισχύ των προηγούμενων παραδοχών λοβοτομεί την σκέψη μας και μας οδηγεί σε αδιέξοδες και ατέρμονες οδούς.
Σαν άσκηση σκεφτείτε την αντιμετώπιση της κατάστασης δεχόμενοι όχι τις παραδοχές όπως τίθενται, αλλά το σκεπτικό, το οποίο σας ανέφερα.
Αλλά …μην το σκεφτείτε! Δεν μπορείτε! Το μυαλό σας έχει …περιορισμένους πόρους, η δική σας σκέψη θα προκαλέσει απώλεια …σκέψης σε κάποιον άλλον ενώ θα πρέπει και να αισθάνεστε ένοχοι γιατί …σκέφτεστε…
Αγαπητοί μου φίλοι, η teucris journal δεν συμμερίζεται ούτε τα σκοτεινά σενάρια του μέλλοντος, ούτε την ανόητη απαισιοδοξία, ούτε τους αριθμούς, οι οποίοι υπονομεύουν το μέλλον και με ύπουλο τρόπο προσπαθούν να καθορίσουν το ακαθόριστο: το μέλλον και τη δυνατότητα δράσης μας, ώστε να το κατευθύνουμε εμείς εκεί που επιθυμούμε.
Η Teucris πιστεύει στον άνθρωπο και τις απεριόριστες δυνατότητες του και σίγουρα ο κάθε ένας από εμάς είναι το κέντρο του κόσμου και σαφώς μπορεί να αλλάξει τον Κόσμο…
