Απόψε θα ήθελα να σας καληνυχτίσω με ένα μία φράση του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, την οποία έγραψε σε ηλικία εβδομηντατεσσάρων ετών προς τον προσωπικό του φίλο Γιόχαν Πήτερ Έκκερμαν, περιγράφοντας ένα από τα σπουδαιότερα ποιήματά του (δεν θα σας αποκαλύψω ποιο, ώστε να ψάξετε λίγο και να σχολιάσετε εάν το εντοπίσετε):
“Καταστάλαγμα μιας ύψιστης ψυχικής διάθεσης και παράφορου πάθους”…
Τι ωραία έκφραση! Τι ωραία να μπορούσε κάθε άνθρωπος να την εκστομίσει… πριν το θάνατό του. Τίποτα δεν είναι ξεπερασμένο, όλα μένουν ζωντανά στις θαυμαστές αυτές σελίδες… Σας παραθέτω μία στροφή στο αυθεντικό κείμενο… Είναι το πιο υπέροχο ποίημα της Γερμανικής λογοτεχνίας:
In unsers Busens Reine wogt ein Streben,
Sich einem Höhern, Reinern, Unbekannten
Aus Dankbarkeit freiwillig hinzugeben,
Enträtselnd sich den ewig Ungenannten;
Wir heißen’s: fromm sein! – Solcher seligen Höhe
Fühl’ ich mich teilhaft, wenn ich vor ihr stehe.
Είναι τόσο τραγικό ο λαός του Γκαίτε να είναι και ο λαός του Άουσβιτς…
Η εκπληκτική ορχηστρική μουσική σύνθεση του Maximo Spodek έχει τίτλο: ANONIMO VENEZIANO και σχετίζεται με το έργο του τίτλου της δημοσίευσης αυτής του τεράστιου λογοτέχνη και το οποίο μου έδωσε αφορμή για αυτές τις σκέψεις… Απολαύστε την διαβάζοντας (νοερά) το Γερμανικό κείμενο…
