Αναφέρομαι (φυσικά) στα ακίνητα και το “φυσικά” διότι με το θέμα έχουν ασχοληθεί το Δ.Ν.Τ. αλλά και η ένωση ιδιοκτητών ακινήτων, ενώ το “τι κάνω” δεν είναι προσωπικό και δεν αφορά εμένα αλλά το ερώτημα του καθ΄ ενός στην αντιμετώπιση του θέματος.
Εάν προσέξουμε την μεθοδολογία των οικονομολόγων προφανώς και υπάρχει φούσκα. Οι τιμές αγοράς καθώς και τα υψηλά ζητούμενα ενοίκια δεν ανταποκρίνονται καθόλου στην οικονομική κατάσταση του μέσου πολίτη.
Από την άλλη όταν η αγορά αποδέχεται μία τιμή σημαίνει πως αυτή λειτουργεί, μην το ξεχνάμε και αυτό.
Ωστόσο να μην ξεχνάμε τις υπερβολές και την στρεβλή πληροφόρηση.
Όπως φαίνεται υπάρχει μία διαστρωματική φούσκα (υποκειμενική άποψη αυτή). Ή μάλλον υβριδική. Όπου αντιλαμβάνεται κάποιος πως μπορεί να επιτύχει φουσκωμένες τιμές εκεί δεν υπάρχει φούσκα, όπως την εννοούμε. Στοχεύει σε ένα τμήμα της κοινωνίας, το οποίο έχει δυνατότητα να ανταπεξέλθει. Ωστόσο αυτό είναι κατά τη γνώμη μου η μειοψηφία.
Τα φουσκωμένα ενοίκια είναι μάλλον σύμπτωμα κοινωνικής ασθένειας, παρά φούσκας. Διότι το ενοίκιο αποτελεί θεωρητικά έναν εύκολο τρόπο να αυξήσει το μειωμένο εισόδημά του ένας ιδιοκτήτης. Αλλά αυτό δεν το λαμβάνει από τον πλούσιο κάτοικο της Νέας Υόρκης παρά από τον δύσκολα επιβιώνοντα συμπολίτη του.
Υπάρχει και ο τυχοδιωκτισμός του ό,τι αρπάξουμε αλλά και οι τακτικές των τραπεζών και υπηρεσιών είσπραξης, οι οποίες επιδιώκουν φούσκα για να λάβουν από πλειστηριασμούς περισσότερα.
Εν κατακλείδι τι κάνω (εννοώ ο καθένας μας);
Εάν πρόκειται για ανάγκη δύσκολα τα πράγματα. Φοιτητικό σπίτι στην Αθήνα είναι μάλλον ανάγκη και τα περιθώρια αντίδρασης ελάχιστα. Οπότε επιστρατεύονται λογικές συγγενών, εάν υπάρχουν, συγκατοίκησης, θυσιών από τους γονείς ή ακόμα και αλλαγής σχολής…
Εάν πρόκειται για επένδυση, τότε σημασία έχει η στόχευση και όχι οι συνθήκες. Εκεί το μυαλό μας το έχουμε στο τι θέλουμε να επιτύχουμε και στα προσδοκώμενα οφέλη παρά οπουδήποτε αλλού.
Φούσκες και ξε-φούσκες και όλα τα προηγούμενα υβριδικά φαινόμενα οδηγούν σε κοινωνίες υψηλού στρες και καταπόνησης (frustrated το λέγαμε στην Αμερική για τους Αμερικανούς) όπου τίποτα καλό δεν μπορεί να προκύψει. Δεν είναι λοιπόν οι φούσκες το πρόβλημα αλλά η νοοτροπία μίας κοινωνίας και οι αντιδράσεις της στις προκλήσεις της ζωής.
