Χθες το βράδυ είδα (για δεύτερη φορά, ώστε να την εμπεδώσω!) την ταινία «Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΛΟΥΛΟΥΔΙΟΥ»… Εντυπωσιακή ως συνήθως με δύναμή της την πληθώρα ανθρώπων σε κίνηση… Πολύπλοκες σχέσεις, προδοσίες, ανθρώπινες αδυναμίες αλλά και με μία βασική αρχή:
Ήταν συνεπείς με τις αποφάσεις τους και δεν έχαναν το στυλ τους όταν όλα γύρω τους κατέρρεαν…
Τι εννοώ με αυτό; Ο Αυτοκράτωρ κέρδισε σε κάθε προκύπτουσα κατάσταση με την απώλεια ωστόσο και των τριών του γιων· τον έναν μάλιστα τον μικρότερο τον σκότωσε με τα ίδια του τα χέρια! Έκλαψε μετά, αλλά δεν δίστασε στιγμή… Το ίδιο και κάθε ένας από τους πρωταγωνιστές. Όλοι τους μέχρι τέλους ήταν συνεπείς στις επιδιώξεις τους και δεν έχασαν καθόλου το στυλ τους, ακόμα και όταν είχαν την ευκαιρία να γλυτώσουν την ζωή τους… Ο Αυτοκράτωρ μετά από ένα αιματοβαμμένο βράδυ ξεκληρίσματος της οικογενείας του μέσα στο Παλάτι και μιας ανείπωτης αιματοχυσίας έξω, συνέχισε την εορτή… Ίσως γι’ αυτό (ο συγκεκριμένος) να ήταν και Αυτοκράτωρ…
Έχω γράψει στο παρελθόν για την γοητεία των ασπρόμαυρων Ελληνικών ταινιών του 1950-60… Το κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν ακριβώς αυτό. Οι πρωταγωνιστές τους, ακόμα και εάν ζούσαν στο τελευταίο χάλασμα του Κολωνού, εάν δεν είχαν τίποτα διατηρούσαν ανέγγιχτο από τους εξωτερικούς παράγοντες το στυλ και την συνέπεια των επιλογών της ζωής τους… Αλοίμονο σε όσες και όσους δεν το τηρούσαν. Ήταν τα «ερείπια» της ζωής και αυτές-οί, του οίκτου και της περιφρόνησης μας…
