Ως συνήθως το πραγματικό ερώτημα μεταμορφώνεται σε ένα άλλου τύπου δίλημμα. Και η ουσία παραμένει ανέγγιχτη. Το πρώτο, το οποίο οφείλει να απαντηθεί είναι η ποιότητα της παιδείας.
Είμαστε ικανοποιημένοι από το προσφερόμενο επίπεδο; Η προσωπική μου απάντηση/εκτίμηση είναι: καθόλου!
Το επόμενο ερώτημα είναι κατά πόσον είναι “δωρεάν” αυτή η κακή παιδεία. Και η απάντησή μου εδώ είναι πως δεν είναι!
Αποτελεί σχεδόν κανόνα η φοίτηση των μαθητών σε φροντιστήρια (ή ιδιαίτερα μαθήματα) προκειμένου να επιτύχουν σε κάποια ανώτατη σχολή. Και εάν επιτύχουν στην πόλη τους, η οποία να έχει Πανεπιστήμιο αλλά και τη σχολή ενδιαφέροντος τους έχει καλώς. Εάν όχι θα είναι ζήτημα εάν μπορέσουν να σπουδάσουν, διότι το κόστος ενοικίων και διαβίωσης για πάρα πολλές οικογένειες πλέον είναι απαγορευτικό. Παραβλέπω πως υπάρχουν ήδη και λειτουργούν εδώ και δεκαετίες ιδιωτικά σχολεία.
Το επόμενο κρίσιμο ερώτημα είναι εάν χρειάζονται οι εξετάσεις εισαγωγής. Η προσωπική μου απάντηση είναι ένα μεγαλοπρεπές ΟΧΙ. Ποτέ μου δεν “αγάπησα” αυτού του είδους τις εξετάσεις, αντιθέτως τις… μισούσα. Εδώ, ας σημειωθεί πως οι εξετάσεις εισαγωγής συνδέονται άρρηκτα με τα φροντιστήρια. Κατάργησή τους αυτομάτως σημαίνει και εξαφάνιση του συγκεκριμένου χώρου. Εμένα όμως δεν μου ταιριάζει και η λογική της καταστροφής επιχειρήσεων ως εκ τούτου παρακάτω δίνω μία εναλλακτική πρόταση.
Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχαν ακριβώς Πανεπιστήμια ούτε και ήταν αναγκαίες οι εξετάσεις ούτε και η γνώση απαγορευμένη. Βέβαια κάποιοι Δάσκαλοι της εποχής απαιτούσαν δίδακτρα, άλλοι όμως όχι. Τίποτα από όλα αυτά δεν εμπόδισε την τότε κοινωνία να λάμψει με το Πνεύμα της.
Και μετά από τα προηγούμενα αναρωτιέται κανείς πού είναι το πρόβλημα με τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια;
Και η απάντησή μου είναι πως ας ιδρυθεί ό,τι χρειάζεται. Η ίδια η κοινωνία ας επιλέξει… Μάλιστα θα πρότεινα τα ίδια τα Πανεπιστήμια να έθεταν ενδεχομένως τους όρους τους για την επιλογή των φοιτητών τους. Αυτό, ώστε να δίνεται το κίνητρο στον μαθητή, αλλά και μία απαίτηση να “πονέσει” εφόσον επιθυμεί μία κατεύθυνση τόσο πολύ. Ίσως εδώ τα φροντιστήρια να εξειδικεύονταν σε κάποιους τομείς, αλλά και πάλι τονίζω χωρίς τη λογική των πανελληνίων εξετάσεων και κατά κάποιον τρόπο απαντώ στο θέμα της μη καταστροφής επιχειρήσεων με μία μονοκοντυλιά.
Δεν είμαι ούτε εξειδικευμένη ομάδα εργασίας ούτε έχω σχέση με την εκπαιδευτική κοινότητα πέραν του ότι ο πατέρας μου ήταν καθηγητής, ώστε να εμβαθύνω περισσότερο.
Σε μία ωστόσο κοινωνία, η οποία ούτως ή άλλως είναι ταξική και οι τρόποι για σπουδές και πτυχία υπάρχουν, ενόσω υπάρχουν τα χρήματα ελάχιστη σημασία θα έχει η ύπαρξη ΚΑΙ ιδιωτικών Πανεπιστημίων.
Και η μεγαλύτερή μου έννοια θα ήταν να δίνεται σε κάθε παιδί η δυνατότητα ανεμπόδιστης πρόσβασης στις επιθυμητές για το ίδιο σπουδές (με πραγματική οικονομική στήριξη) και τη σαφή αυστηροποίηση και βελτίωση των υπαρχόντων Πανεπιστημιακών δομών.
