Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Απόκοσμα Τοπία Ελληνικής Υπαίθρου και το Παράλογο

(και ένα… ημι-όνειρο)

Σκεφτόμουν πως τα απόκοσμα τοπία δεν αρκούν. Χρειάζεται και κάτι ακόμα να συμπληρώνει το χαρακτήρα τους. Αυτό ένοιωσα πως είναι το παράλογο. Η ευρέως διαδομένη έννοια της λέξεως “παράλογο” ορίζεται ως μία κατάσταση κατά την οποίαν αίρεται η λογική.

Ως εκ τούτου θα πρέπει προηγουμένως να ορισθεί ΚΑΙ η “λογική”. Ποια όμως είναι αυτή; Τώρα όμως αρχίζω να σκαλίζω επικίνδυνα μονοπάτια και δεν είναι αυτός ο σκοπός μου.

Αμέσως έρχεται στο νου μου ένα πολύ συχνό μου… ημι-όνειρό μου. Και το χαρακτηρίζω ως “ημι”- όνειρο, διότι ποτέ δεν μπορώ να κατανοήσω εάν όντως κοιμάμαι την ώρα εκείνη πραγματικά ή το δημιουργεί το συνειδητό μου.

Υποτίθεται πως είμαι μέσα σε μία απέραντη έρημο και μόνος. Έρημος όπως η Σαχάρα και μόνο με λεπτή άμμο. Κάπου από πολύ μακριά φαίνεται σκόνη και κάτι σα να κινείται. Σιγά-σιγά αρχίζει να ακούγεται ένας θόρυβος μιάς μηχανής.

Είναι ένα… τραίνο! Διαπιστώνω πως υπάρχει μία σιδηροδρομική γραμμή, την οποίαν λόγω της απόστασης διακρίνω πολύ αχνά. Περπατώ μέσα στον καυτό ήλιο να πλησιάσω τη γραμμή και να… εδώ δεν γνωρίζω… δεν κινδυνεύω, ούτε το τραίνο το αισθάνομαι ως μία αχτίδα σωτήριας επέμβασης. Είναι απλώς ένα τραίνο.

Πλησιάζω κοντά στις ράγες και το διακρίνω πλέον καθαρά. Είναι όπως οι παλαιότερες μηχανές diesel και σύρει πάρα πολλά βαγόνια. Τόσα πολλά ώστε να μην φαίνεται το τέλος του. Προσπαθώ να κοιτάξω μέσα στην καμπίνα του μηχανοδηγού, αλλά δεν υπάρχει κανείς.

Σταματά το τραίνο και ευρίσκομαι εμπρός από το πρώτο βαγόνι. Ούτε και εδώ υπάρχει κανένας.

Εστιάζω και στα λίγα επόμενα αλλά κανένα ίχνος ζωής. Ένα τραίνο δίχως ανθρώπους, αλλά αυτό φαίνεται να είναι ένα ΔΙΚΟ μου τραίνο. Ξαφνικά ανοίγει μία πόρτα στο πρώτο βαγόνι. Άνοιξε μόνη της. Αυθόρμητα αντιλαμβάνομαι μία πρόσκληση. Άνοιξε για εμένα να εισέλθω.

Ανεβαίνω τα μεταλλικά σκαλοπάτια και εισέρχομαι στο άδειο βαγόνι. Προτού προλάβω να αντιδράσω η πόρτα κλείνει πίσω μου και το τραίνο αρχίζει να κινείται. Κινείται αρχικά αργά, αλλά βαθμιαία αυξάνει ταχύτητα και αρχίζει να κινείται γρήγορα. Πολύ γρήγορα! Αδιανόητα γρήγορα για τραίνο.

Κοιτάζω πίσω μου στα παράθυρο και το κίτρινο της ερήμου γίνεται μαύρο. Το τραίνο κινείται τόσο γρήγορα, ώστε το κίτρινο της ερήμου δεν το προλαβαίνει. Δεν φοβάμαι, αλλά σηκώνομαι από τη θέση μου και πηγαίνω προς το άλλο βαγόνι. Ξαφνικά αυτό μετατρέπεται σε μία πλατιά αίθουσα, γεμάτη με στρογγυλά τραπέζια, όπου υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι πίνουν τον καφέ τους, καπνίζουν, διαβάζουν την εφημερίδα, μία σάλα. Δεν ακούγεται όμως ούτε ψίθυρος, αλλά ούτε η παρουσία μου φαίνεται πως γίνεται αντιληπτή. Υπάρχουν για εμένα, αλλά δεν υπάρχω εγώ γι’ αυτούς.

Το τραίνο αρχίζει να επιβραδύνει. Αρχίζω να βλέπω και πάλι καθαρά τα χρώματα της ερήμου. Αυτό διαρκεί λίγη ώρα. Το τραίνο σταματά κάπου και πάλι μέσα στην έρημο. Ανοίγει και πάλι μία πόρτα, αλλά τώρα από την ΑΛΛΗ πλευρά.

Πρέπει να κατέβω λοιπόν. Κατεβαίνω τα σκαλοπάτια, κλείνει απότομα η πόρτα και το τραίνο αρχίζει αμέσως και πάλι να κινείται. Μόνο πως τώρα παρατηρώ πως το τραίνο είναι γεμάτο από ανθρώπους, οι οποίοι κοιτάζουν με ένα απλανές βλέμμα και αμίλητοι. Και με έκπληξή μου το τραίνο δεν έχει τέλος. Είναι άπειρο σε μήκος και τρέχει και πάλι με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Αντιλαμβάνομαι πως δεν μπορώ να γυρίσω εκεί απ΄ όπου ξεκίνησα (πού όμως); Το τραίνο δημιουργεί ένα κινητό απροσπέλαστο εμπόδιο. Πέρασα στην ΑΛΛΗ πλευρά.

Είναι η ίδια έρημος και το φως όπως και προηγουμένως. Προχωρώ ενώ απομακρύνομαι από τις ράγες και ο ήχος σβήνει. Δεν άλλαξε κάτι παρά μόνο πως είμαι πλέον στην ΑΛΛΗ πλευρά.

Και αναρωτιέμαι. Συνεχίζω να ζω ή όντως η “’άλλη” πλευρά είναι κάτι άλλο;  Νομίζω πως διακρίνω σκόνη από πολύ μακριά…

Τέλος επαναλαμβανόμενου ονείρου.

Ποιο είναι το λογικό και ποιο είναι το παράλογο; Κι όμως παρατηρώντας τη φωτογραφία του νεφοσκεπούς Παρνασσού σκέφτομαι την έρημο. Και αμέσως μετά τι υπάρχει πίσω από αυτό το βουνό. Άλλη μια κορυφή να διαβώ ή μήπως μία “άλλη” πλευρά;

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)