Χθες το βράδυ παρακολούθησα για δεύτερη ή τρίτη φορά την πολύ γνωστή κινηματογραφική ταινία σχετικά με το ναυάγιο του Τιτανικού. Πάντα μου προκαλούσε ρίγος η τραγικότητα και τα γεγονότα του συγκεκριμένου ναυαγίου.
Ενώ αρχικά είχα σκεφτεί να σχολιάσω το στυλ με το οποίο κάποιοι άνθρωποι αντιμετώπισαν το τέλος και προσέξτε παρακαλώ πολύ ποια λέξη χρησιμοποιώ -“στυλ”- και όχι την παρανοημένη και εν πολλοίς ανόητη λέξη “αξιοπρέπεια”, άλλαξα γνώμη.
Τι κάνεις όταν όλα δείχνουν πως έχουν τελειώσει;
Στην περίπτωση του Τιτανικού ήταν δεδομένη η βύθιση. Αλήθεια τα κάνεις; Δεν εύχομαι ποτέ σε κανέναν να βρεθεί σε τόσο ακραία αντίστοιχη περίπτωση αλλά η ζωή μας, ως ένα γνήσιο και θαυμάσιο ταξίδι, εμπεριέχει πολλούς “Τιτανικούς”. Όλες οι αποφάσεις μας ξεκινούν με την ίδια χαρά με την οποία θα ξεκινούσαμε εάν είμαστε κι εμείς επιβάτες για το μεγάλο ταξίδι και με το ανάλογο όνειρο σε όποια θέση και εάν ευρισκόμαστε.
Όμως πάμπολλες φορές το ταξίδι και του δικού μας “Τιτανικού” έχει την ίδια κατάληξη με αυτή του πραγματικού. Απλώς δεν υπάρχει ο φυσικός θάνατος. Τι κάνεις τότε;
Η λέξη, η οποία λείπει δεν είναι το “στυλ”, το οποίο το θεωρώ αυτονόητο, διότι αφορά ζήτημα αισθητικής, δεν είναι η “αξιοπρέπεια”, διότι δεν έχει σημασία η στάση (όταν δεν βλάπτεις τους άλλους) αλλά το αποτέλεσμα, αλλά μία άλλη. Και συνοψίζω το προσωπικό μου συμπέρασμα:
“Όταν όλα δείχνουν πως έχουν τελειώσει και οι προκλήσεις φαίνονται τεράστιες, τότε βάλε την ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ στην ζωή σου!”
Κ Α Λ Η Μ Ε Ρ Α ΣΑΣ!
Στην φωτογραφία τα άγρια και παγωμένα νερά του Βορείου Ατλαντικού έξω από το λιμάνι της Νέας Υόρκης, προορισμού του Τιτανικού.
