Χθες αργά το μεσημέρι στρίβω με το αυτοκίνητό μου σε έναν δρόμο στον οποίον υπάρχουν συνεργεία βαρέων οχημάτων (φορτηγών, λεωφορείων). Στη μέση του δρόμου συζητούν δύο άνδρες, ο ένας με φόρμα και ο άλλος μάλλον πελάτης και βλέπουν κάτι στο κινητό. Πλησιάζω πολύ αργά στα δύο μέτρα και δεν με παίρνουν χαμπάρι, τόσο απορροφημένοι είναι. Η φάση έχει ενδιαφέρον και δεν κάνω καμία κίνηση να τους… ενημερώσω για την παρουσία μου, μόνο περιμένω.
Κάποιοι τους φωνάζουν από το συνεργείο να κάνουν άκρη να περάσω και τότε ο ένας με τη φόρμα γυρίζει και με κοιτάζει σκάζοντας ένα χαμόγελο με πολύ χιούμορ το οποίο φυσικά ανταποδίδω και μία στιγμή δευτερολέπτων απέκτησε νόημα.
Προηγουμένως στην Ακρωτηρίου (έναν δύσκολο και πολυσύχναστο δρόμο της Πάτρας) με άφησε ένας άλλος οδηγός λεωφορείου να περάσω ενώ και εγώ με τη σειρά μου ένα άλλον οδηγό ταξί και όλα αυτά με ανάλογες φιλικές χειρονομίες.
Όλα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί εντελώς διαφορετικά και να δημιουργούσαν εντάσεις και εκνευρισμούς και ό,τι άλλο ακόμα.
Γιατί;
Αυτά τα ελάχιστα ψήγματα μίας επικοινωνίας χωρίς φαινομενικά κανένα ουσιαστικό νόημα, όταν συσσωρεύονται σε αριθμό αποτελούν το μυστικό μίας καλύτερης κοινωνίας.
Λίγο, λιγάκι και γίνεται πολύ… Άντε να προσπαθήσουμε…
