Πριν από λίγο καιρό σε μία επίσκεψή μου στην Achaia Clauss με σύστησαν σε κάποιον μεγάλης ηλικίας επισκέπτη τους, ο οποίος έλεγε διάφορες ιστορίες. Χωρίς να αναφέρω λεπτομέρειες και ονόματα (εκτός από ένα) θα σας μεταφέρω μία, την οποία άκουσα.
Όταν ήταν στο δημοτικό, έλεγε ο επισκέπτης, είχε συμβεί το εξής:
Φτωχό παιδάκι, όπως ήταν και τα περισσότερα, δεν καταλάβαινε και πολλά από γράμματα, όχι γιατί ήταν ανίκανος να τα αντιληφθεί, αλλά λόγω των αγροτικών συνθηκών της εποχής. Στην πρώτη τάξη του δημοτικού, όταν μάθαιναν την αλφαβήτα, τον σηκώνει ο πολύ αυστηρός δάσκαλος του χωριού και του ζητά να γράψει το… “όμικρον”. Το έγραφε σωστά, αλλά κάθε φορά ο δάσκαλος τον ξυλοκοπούσε άσχημα με την βέργα και δεν δεχόταν το γράμμα ως σωστό.
Αυτό συνεχίστηκε πολλές φορές και το παιδάκι έτρωγε το ξύλο της χρονιάς του, μαζί με τις ανάλογες συνοδευτικές προσβολές, τόσο “εποικοδομητικές” για την μελλοντική προσωπικότητα ενός παιδιού.
Τι μπορεί να είναι στραβό σε ένα γράμμα όπως το “ο”, το οποίο είναι ένα στρογγυλό κουλούρι, χωρίς καμία ιδιαιτερότητα; Κι όμως μπορεί. Η φ ο ρ ά της γραφής. Ο δάσκαλος το ήθελε να είναι αριστερόστροφο (από δεξιά προς αριστερά), όπως συνήθως το γράφουμε και όχι δεξιόστροφο (από δεξιά προς τα αριστερά), όπως το έγραφε, χωρίς να το καταλαβαίνει το παιδάκι! Τούτο λόγω της φοράς της γραφής των Ελληνικών.
Ποτέ του, όμως ο δάσκαλος δεν του το εξήγησε, απλά το χτυπούσε.
Το χωριό ήταν το Ελαιοχώρι της Αχαΐας. Δάσκαλος του ήταν ο πατέρας του μελλοντικού συνταγματάρχη – δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου.
Η ειρωνεία (με δόση χιούμορ); Το όμικρον ο μικρός το έγραφε δεξιόστροφα και έγινε… κομμουνιστής (!) ενώ ο γιος του δασκάλου το έγραφε αριστερόστροφα και έγινε το αντίθετο!
Από ένα “όμικρον” μπορεί να αλλάξει ο κόσμος!
