Θα μου πείτε απόψε τι με έπιασε να ασχοληθώ με τον… Αλή Πασά. Ειδικά σήμερα, επέτειο του θανάτου της μητέρας μου πριν 6 ακριβώς έτη και την ίδια ημέρα (Δευτέρα του 2012). Δεν είναι τόσο άσχετα τα δύο ωστόσο και κατά μία έννοια.
Στον πατέρα μου οφείλω την φροντίδα της μόρφωσης μου και στην μητέρας μου την ΑΠΟΛΥΤΗ ανυποχωρητικότητα. Και κάπως όλα αυτά εμπλέκονται.
Στην βιβλιοθήκη μας υπάρχουν κυριολεκτικά πάμπολλα και εξαιρετικά αξιόλογα βιβλία για την Ελληνική Επανάσταση. Δηλαδή ουσιαστικά… όλα! Και συνιστώ ιδιαιτέρως σε όσους ενδιαφέρονται για την πολιτική ιστορία και ανάλυση της σύγχρονής (τρόπος του λέγειν) Ελλάδας να τα μελετήσουν διεξοδικώς. Προσωπικά δεν το έχω καταφέρει, διότι δεν θα έπρεπε να ασχολούμαι με τίποτα άλλο, αλλά εστιάζω σε επιμέρους σημεία και διαβάζω ολόκληρη την βιβλιογραφία επ’ αυτού. Συγκρίνεις και αξιολογείς.
Ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων αποτελεί μία “γοητευτική” προσωπικότητα για κάποιους ιστορικούς, όχι όμως και για όλους. Ο Γιάνης (και αυτός με ένα “ν”) Κορδάτος ενώ τον χαρακτηρίζει στυγνό δικτάτορα τον θεωρεί και διαφωτισμένο μονάρχη και όχι μόνον.
Έχω στα χέρια μου επίσης και την Τουρκική εκδοχή ενός απογόνου του, του Αχμέτ Μουφίτ. Εδώ σημειώνω το κλασικό Ελληνικό λάθος της μίας άποψης. Οι Έλληνες δεν διαβάζουν ούτε και ενδιαφέρονται σχεδόν ποτέ για το σκεπτικό της άλλης πλευράς ούτε προσπαθούν να σκεφτούν σαν Τούρκοι ή οτιδήποτε άλλο. Κι αυτό είναι φοβερό μειονέκτημα, το οποίο μεταφράζεται σε ήττες.
Φυσικά και ο Μουφίτ εκθειάζει την προσωπικότητα του Αλή Πασά.
Τα ίδια ακριβώς είχα διαβάσει και για τον Αιγύπτιο Ιμπραήμ Πασά, τον οποίο μάλιστα θαύμαζε και ολόκληρη η Ευρώπη, θαμπωμένη από τις επιτυχίες του και τις ικανότητές του.
Θα σας γράψω ωμά την άποψή μου:
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ήταν ούτε ο Αλή Πασάς, ούτε και μιας και τον ανέφερα ο Ιμπραήμ Πασάς. Καθαρόαιμοι εγκληματίες, οι οποίοι λόγω της απύθμενης βιαιότητας τους και της απανθρωπιάς του πετύχαιναν τους στόχους τους. Είναι γνωστό, πως την εξουσία συνήθως την αποχτούν οι χειρότεροι από τους ανθρώπους, διότι είναι οι πλέον αδίστακτοι και αγροίκοι.
Κατόπιν όλοι οι υπόλοιποι “προσαρμόζονται” στις ψυχανωμαλίες τους και ποιούντες την ανάγκην φιλοτιμία τους εκθειάζουν μετασχηματίζοντας τα δολοφονικά τους ένστικτα σε δήθεν μακρόπνοη και βαθυστόχαστη πολιτική διορατικότητα.
Τίποτα από τα προηγούμενα δεν συμβαίνει. Καθάρματα με εντελώς άμετρες φιλοδοξίες ήσαν, τα οποία με κάθε τρόπο αγκιστρώνονταν στην εξουσία τους, την οποίαν πολλές φορές έχουν αρπάξει και αυτοί βιαίως.
“Και πως είσαι τόσο σίγουρος” θα με ερωτήσετε; “Τι σε κάνει να πιστεύεις πως ήταν έτσι όπως τα γράφει και όχι όπως λέγονται”;
Θα σας απαντήσω ευθύς αμέσως.
Τους ανθρώπους δεν τους αξιολογώ από το πόσο “μεγάλα” κατορθώματα ή επιτυχίες είχαν στην ζωή τους, αλλά πόση ΔΥΣΤΥΧΙΑ μοίρασαν!
Και ο Αλής και όλα τα καθάρματα του σιναφιού αυτού, βεβαίως μεγάλη δόξα και κατορθώματα εποίησαν, αλλά η δυστυχία, την οποία πρόσφεραν στους ανθρώπους δεν έχει όριο και δεν ξεπλένεται γενεές επί γενεών.
Και θα ήμουν ενδεχομένως επηρεασμένος και μη αντικειμενικός εάν την ίδια περίοδο δεν υπήρχαν άλλοι, οι οποίο μοίραζαν ευτυχία. Αλλά ΥΠΗΡΧΑΝ. Απλώς δεν κατόρθωσαν τόσα, ώστε η ιστορία να εκσταζιάζεται από την αντανάκλαση του αίματος, το οποίο έχυσαν. Θαυμάστε και τα κατορθώματα του Χίτλερ και του Στάλιν και κάθε ενός “μεγάλου” ηγέτη.
Για το τέλος άφησα το συνδετικό κρίκο με την μάνα του. Η Χάμκω η μητέρα του και η Χαϊνίτσα η αδελφή του ατιμάσθηκαν από τρία… χωριά με τον χειρότερο τρόπο. Φυσικά ο Αλής θα εκδικείτο εδώ με τον καλύτερο τρόπο. Εδώ για να είμαι ειλικρινής και ερχόμενος σε αντίθεση με τα προηγούμενα γραφόμενά μου δεν στενοχωριέμαι και ιδιαιτέρως και μάλλον τον κατανοώ.
Όταν τους έπιασε με δόλο (διότι αφού βίαζαν θα ήταν σίγουρα και ανεγκέφαλοι) τους “φρόντισε” με ό,τι πιο επινοητικό και φρικτό σε βασανιστήρια μπορούσε κάποιος να σκεφτεί.
Τον Τσαούς Πρίφτη, πρώην αγαπητικό της μητέρας του, ο οποίος την εγκατέλειψε μετά την ατίμωσή της, τον έψησε ζωντανό, ώστε να βιώσει κάθε βαθμίδα πόνου από την ζωή έως τον θάνατο.
Τον Γιάννη-Λέκκα έναν προύχοντα από το χωριό Λίκλι, τον έβαλε σε έναν μύλο, μέχρι η μυλόπετρες να τον πολτοποιήσουν εντελώς και αυτό επίσης βαθμιαία.
Και τα δύο μαρτύρια των εχθρών του τα παρακολούθησε μέχρι τέλους προσωπικά χωρίς κανένα ίχνος συγκίνησης στο πρόσωπο του. Και ενδεικτικά ανέφερα μόνο δύο.
Τέρας με τα όλα του.
Αλή Πασά και κάθε Αλή ούτε στους τάφους σας δεν φτύνω.
