(Μόλις Ξεκινήσουν οι Δολοφονίες)
Αυτός είναι ο τίτλος ενός επεισοδίου της Αγγλικής σειράς Θρίλλερ της δεκαετίας του 70. Μία πολύ ωραία σειρά πραγματικών θρίλλερ με το ανεπανάληπτο Αγγλικό ύφος. Η υπόθεση του είναι περίπου η εξής:
Ένας καθηγητής πανεπιστημίου έχει σχέση με μία φοιτήτρια του, η οποία του ασκεί μία κανονική πίεση να χωρίσει και να παντρευτούν. Μόνο που υπάρχει ένα μικρο-πρόβλημα. Ο καθηγητής έχει σύζυγο! Πολύ πρωτότυπο θα μου πείτε.
Τι να κάνει λοιπόν για να απολαύσει τον έρωτά του και την ελευθερία του με την νεαρά φοιτήτρια του; Το πλέον… φυσιολογικό. Αποφασίζει να… δολοφονήσει τη σύζυγό του! Η οποία παρεμπιπτόντως και όμορφη ήταν και δεν ήταν η εκδοχή μίας μέγαιρας. Κάθε άλλο. Απλά ήταν εμπόδιο.
Αυτός λοιπόν ο καθηγητής σκέφτηκε έναν ιδιοφυέστατο τρόπο ώστε να δομήσει ατράνταχτο άλλοθι. Σίγουρα ο τρόπος του θα ήταν ιδιοφυής, αφού αντί να πράξει το πάρα πολύ δύσκολο, δηλαδή να ζητήσει διαζύγιο σκέφτηκε την απλή και γρήγορη λύση της… δολοφονίας!
Φυσικά το χιούμορ μου είναι κατάμαυρο.
Αφού πετυχαίνει απόλυτα το σχέδιο του και είναι έτοιμος να απολαύσει ελεύθερα τον έρωτα του με την ερωμένη φοιτήτρια του λαμβάνει αρχικά ένα ανώνυμο σημείωμα, στο οποίο κάποιος ή κάποια τον πληροφορεί πως τα γνωρίζει όλα. Τα σημειώματα έρχονται βροχή και τα βρίσκει παντού, σπίτι του, στο γραφείο του, στις τσέπες του σακακιού του…
Τρομοκρατημένος υποψιάζεται έναν άριστο φοιτητή του, οποίος καλοκοίταζε και φλέρταρε με ευγενικό όμως τρόπο την ερωμένη του και τον δολοφονεί και αυτόν!
Ανακουφισμένος επιστρέφει στο σπίτι του, όπου και πάλι βρίσκει ένα σημείωμα, το οποίο τον πληροφορεί πως κάποιος/α γνωρίζει ΚΑΙ για τον δεύτερο φόνο. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά της ζωής, τα οποία ο ίδιος αποφάσισε να ακολουθήσει αρχίζει να υποψιάζεται ΚΑΙ την φίλη του, την οποίαν και στραγγαλίζει…
Κι ενώ νόμιζε πως όλα τελείωσαν και θα μπορούσε να ηρεμήσει τα σημειώματα συνεχίζουν να καταφθάνουν με την γνώση και του τρίτου φόνου!
Σε άθλια κατάσταση και τρελαμένος δέχεται την επίσκεψη του αστυνομικού, οποίος διερευνούσε τις υποθέσεις και του δείχνει τα σημειώματα, τα οποία λάμβανε και ο ίδιος από την πρώτη στιγμή της δολοφονίας της γυναίκας του καθηγητή.
Τα σημειώματα, όπως αποδεικνύεται στην τελική σκηνή, τα έγραφε ο ίδιος ο καθηγητής , του οποίου η διανοητική κατάσταση είχε μεταβληθεί σε μία ακραίας μορφής σχιζοφρένεια. Οι τύψεις του και η διατροφή του, μαζί όμως και η διανοητική του ικανότητα τον οδήγησαν σε μία σειρά φόνων και απόλυτης τρέλας. Και σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή.
Αλλά σκεφτείτε… Έγραψα ένα ολόκληρο άρθρο για να περιγράψω την υπόθεση ενός επεισοδίου θρίλλερ; Όχι και πολύ πρωτότυπο θα έλεγα!
Κι όμως!
Το σενάριο και η υπόθεση του επεισοδίου περιγράφει ακριβώς την ψυχολογία κάθε ανθρώπου, ο οποίος υποπίπτει στο πρώτο μη αντιστρέψιμο ολίσθημα. Είναι μερικές πράξεις, οι οποίες δεν έχουν επιστροφή χωρίς συνέπειες. Δεν αποτελούν λάθη. Αποτελούν συνειδητές αποφάσεις. Και πλέον η αναίρεσή τους καθίσταται αδύνατη για ένα άρρωστο μυαλό. Ενώ το λάθος, είναι αποδεκτό με όποιες συνέπειες σε ένα υγιές μυαλό.
Από εκεί και πέρα η κάθε πράξη, προκαλεί μία επόμενη χειρότερη προκειμένου να καλύψει την προηγούμενη. Και αυτή είναι μία πορεία χωρίς επιστροφή. Η επόμενη θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη μέχρι το αναπόφευκτο τέλος. Διότι και το τέλος είναι αναπόφευκτο, καθότι το αρρωστημένο μυαλό ΠΑΝΤΑ πληροφορεί για τις πράξεις του. ΠΑΝΤΑ. Και με τεκμήρια.
Ο καθηγητής ωστόσο ήταν εγγενώς δολοφόνος. Εκδηλώθηκε μόλις χρειάστηκε να τακτοποιήσει το θέμα του. Άλλωστε ίσως σε ολόκληρη τη ζωή του να μην είχε πειράξει ούτε μυρμήγκι, αν και πολύ αμφιβάλλω για αυτό.
Το τραγικό είναι πως η σχιζοφρένεια του παρέσυρε σε φοβερό θάνατο τρεις αθώους ανθρώπους. Αλλά δεν είχαν και οι τρεις το ίδιο μερίδιο ευθύνης. Η γυναίκα του είχε μεγάλη ευθύνη για τον θάνατό της, διότι δεν διέκρινε τα εσωτερικά χαρακτηριστικά ενός άνδρα με τον οποίον ζούσε χρόνια μαζί. Η ερωμένη φοιτήτρια του διότι η επέλεξε μία σχέση με έναν άνθρωπο, η οποία από κάθε άποψη ήταν ανεπίτρεπτη.
Ο πλέον άτυχος και πραγματικά αθώος ήταν ο φοιτητής, ο οποίος και (δεν είναι τυχαίο εδώ) ήταν και ο καλύτερος φοιτητής. Δολοφονήθηκε ΚΑΙ αυτός χωρίς κυριολεκτικά να ευθύνεται πουθενά. Μόνο ΕΤΥΧΕ να είναι συμφοιτητής της κοπέλας και φοιτητής του καθηγητή δολοφόνου.
Τελικά τρεις στο χώμα και ο υπαίτιος στο ψυχιατρείο… Αλλά τα εγκλήματα διαπράχτηκαν.
Διότι μόλις αρχίσει ο πρώτος φόνος, δεν υπάρχει τέλος…
Μόλις σας περιέγραψα εάν δεν το καταλάβατε ακόμα την πολιτική ιστορία μίας οποιασδήποτε χώρας, όταν ο ηγέτης της είναι όπως ο καθηγητής, η σύζυγος ο αφελής λαός, η φοιτήτρια-ερωμένη οι ψηφοφόροι του και ο φοιτητής το καλύτερο τμήμα της κοινωνίας της.
