Όταν ακούω τις πρώτες νότες αυτού του τραγουδιού μεταφέρομαι αμέσως νοερά σε ένα ασπρόμαυρο παρελθόν.
Περπατώ βράδυ σε κάποια φτωχικά μισοστκότεινα σοκάκια της Αθήνας του 60…
“Μη μου πείς τίποτα”…
“Το πικρό μου ποτήρι, μοναχός μου το πίνω.”
Χαμένος στις σκέψεις και με ένα δανεικό τσιγάρο στο στόμα αναλογίζομαι τις περασμένες ημέρες ευτυχίας… Την προηγούμενη ζωή μου… Πόση θλίψη…
Οι ήχοι των τακουνιών μέσα στο μισοσκόταδο για την παράγκα μου. Κι όταν ανοίγω την ξύλινη, ξεχαρβαλωμένη πόρτα της είναι σαν να περνώ σε έναν απαγορευμένο κόσμο. Ανάβω την λάμπα πετρελαίου και κοιτάζω τι μου απέμεινε. Ένα κρεβάτι κι ένα γραφείο με μιά καρέκλα…
Κι ένα δερμάτινο πολυτελές σημειωματάριο με μία χρυσή πέννα, απομεινάρια του ένδοξου αλλά ανεπιστρεπτί χαμένου παρελθόντος. Α! Λάθος! Μου απέμεινε και το παρελθόν μου. Αυτό δεν μπορεί να μου το κλέψει κανένας!
Δεν υπάρχουν αγαπημένα πρόσωπα. Ένας αποτυχημένος, ξεκομμένος από την ζωή. Αποτυχημένος ναι, δεν τήρησα τους κανόνες.
Τρίζει η καρέκλα όταν κάθομαι. Πιάνω την πέννα μου και το μελάνι βλέπω πως τελειώνει. Πώς θα αγοράσω άλλο; Δεν θα αγοράσω. Υπάρχει και η γραφή του μυαλού. Θα το αποτυπώσει εκεί, όπου δεν καίγεται, δεν σβήνεται… Στους αστερισμούς του απέραντου σύμπαντος. Κι εγώ θα μπορώ και μόνον εγώ να διαβάσω τις γραμμές των αστεριών.
Αλλά όχι ακόμα. Εχω λίγες σταγόνες στο μελανοδοχείο. Μία χρυσή πέννα και ένα λευκό δερμάτινο τετράδιο.
“Μη μου πεις τίποτα…”
“Το πικρό μου ποτήρι, μοναχός μου το πίνω.”
Οι άθλοι του Ηρακλέους είχαν χρονικό όριο. Έπρεπε να ολοκληρωθούν σε κάποιο προκαθορισμένο διάστημα. Το ίδιο και οι σταγόνες. Πρέπει να καταναλωθούν σε λίγες γραμμές και να δημιουργήσουν τη νέα μου ζωή.
Χμ… Είναι φοβερό να έχεις την πέννα και να σου λείπει το μελάνι.
Πιάνω στο χέρι μου την πολύτιμη πέννα μου. Έχω ακόμα λίγες λέξεις να γράψω. Είναι τόσο πολύτιμες λοιπόν οι λέξεις… Δεν πρέπει να σπαταλήσω ούτε τελεία.
Και τι αξίζει μέσα στον πόνο μου και την αποτυχία της ζωής μου;
Ακριβώς αυτή η σκέψη. Το πόσο πολύτιμες είναι οι λέξεις. Και οι ελάχιστες πλέον είναι όπως οι σταγόνες του αρώματος. Διαρκούν για πάντα.
Γιατί το άρωμα αυτό δυστυχώς προέρχεται από τον πόνο και τις αποτυχίες της ζωής. Είναι το τραγικό της τίμημα.
“Μη μου πεις τίποτα…”
“Το πικρό μου ποτήρι, μοναχός μου το πίνω.”
