“Ραντεβού με μια Άγνωστη” (!)
Εάν δεν την γνωρίζετε (μάλλον απίθανο) είναι μία ενδιαφέρουσα δραματική ταινία με τον Δημήτρη Μυράτ, την Έλενα Ναθαναήλ και τον Γιάννη Βόγλη… Η υπόθεση αφορά την συνάντηση της μοναχικής νεαρής γυναίκας ενός ηλικιωμένου (δηλαδή περίπου στην… ηλικία μου -!-) Εισαγγελέα με έναν ζωγράφο, τη σχέση τους και την δολοφονία τελικά του καλλιτέχνη από την γυναίκα του Εισαγγελία και την καταδίκη της… Κάπου εμφανίζεται και η κόρη του Εισαγγελέα από προηγούμενο γάμο προκειμένου να εμπλουτίσει την πλοκή της ταινίας…
Η ταινία είναι επίσης πολύ ενδιαφέρουσα και από κινηματογραφικής απόψεως και αναφέρομαι εκτός των άλλων στο πολύ όμορφο κτήριο-κατοικία του Εισαγγελέα, το οποίο όμως δεν έχω εντοπίσει. Υποτίθεται κάπου στην Φλώρινα, αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος… Εάν δείτε την ταινία προσέξτε το είναι κάπου στο 08:00 λεπτό… Είναι πολύ πιθανόν τώρα να έχει μετατραπεί σε νεο-κακόγουστη 5οροφη πολυκατοικία στυλ (δήθεν) Λε Κορμπυζιέ…
Πέραν τούτου όμως το νόημα και το σκεπτικό της ανάρτησής μου είναι διαφορετικό…
Σε κάποιο σημείο της ταινίας ακούγεται από την Ναθαναήλ: “Ο άντρας μου το λέει συχνά αυτό. Μπορεί να χάσει κανείς το παιχνίδι από μία και μόνη άστοχη κίνηση…”.
Η τελευταία πρόταση έχει πραγματικά πολύ ενδιαφέρον! Είναι δυνατόν να συμβεί αυτό και εάν συμβεί μπορεί να ανατραπεί; Επί πλέον μπορεί ένα μόνο λάθος να καθορίσει την πορεία των γεγονότων;
Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, απλά θα αναφέρω αυτό, το οποίο παρατηρώ (και μάλιστα σε σχέση με την προηγούμενη ανάρτηση μου περί Θεωρίας καταστροφών)… Δεν έχω καταλήξει τι ακριβώς σημαίνει η έκφραση “ένα μόνο λάθος”, διότι πολλές φορές αυτό εμπεριέχει ολόκληρη την φιλοσοφία ζωής ενός ανθρώπου (και όχι μόνον) πίσω του… Συνεπώς δεν θα την δεχθώ ως αληθή. Ωστόσο θα δεχθώ έναν τρόπο αποφυγής του “ενός μόνο λάθους” και θα αντιγράψω ελαφρώς παραλλαγμένο έναν διάλογο από το “Όνομα του Ρόδου” του Ουμπέρτο Έκο:
-Έχουν πάντα τη σωστή απάντηση;
-Όχι, είναι όμως απόλυτοι σίγουροι για τα λάθη τους και αντί να σκέφτονται μόνο ένα σκέφτονται πολλά, ώστε να μην γίνονται σκλάβοι κανενός…
Επανέρχομαι τώρα στις σκέψεις μου κατά τη διάρκεια της διαδρομής:
Για να συναντήσω μια… άγνωστη θα πρέπει να χαθώ με το αυτοκίνητο μου ή να πάθει κάποια βλάβη στις ερημιές… Μάλλον δύσκολο το πρώτο, διότι έχω μεγάλη αντίληψη του χώρου και χρησιμοποιώ και όλα τα σχετικά μέσα (χάρτες, GPS, πυξίδες), ενώ και το δεύτερο επίσης αρκετά δύσκολο, διότι φροντίζω να διαθέτω ένα καλοσυντηρημένο και αξιόπιστο αυτοκίνητο… ή έστω να ξεχάσω να το εφοδιάσω με βενζίνη… (πάλι και αυτό εκτός της λογικής μου)… και μετά υπάρχει και η… οδική βοήθεια, την οποία διαθέτω… κ.ο.κ. (τα προηγούμενα μην τα εκλάβετε τοις μετρητοίς είναι χάριν της οικονομίας του άρθρου και όχι προσωπικά)…
Συνεπώς πρακτικά κάνω ότι μπορώ για να ΜΗΝ συναντήσω αυτήν την άγνωστη! Ίσως μάλιστα να ντραπώ να χτυπήσω και κάποια πόρτα και να υποστώ όλη την καταιγίδα έξω, να κρυολογήσω, να πάθω πνευμονία και να πάω περίπατο, με μόνη… γνωριμία την άγνωστη νοσοκόμα στο επαρχιακό νοσοκομείο…
Ο μποέμ (;) τύπος είναι σίγουρο πως δεν θα έκανε (ή δεν θα είχε) τίποτα από τα προηγούμενα και οι πιθανότητές του θα ήταν πολύ αυξημένες… Από την άλλη πλευρά, (εάν δεν τροποποιήσω καθόλου το σενάριο και ακολουθήσω αυτό της ταινίας) ο μποέμ τύπος μπορεί κάλλιστα να βρεθεί στο χώμα…
Η υποτιθέμενη “άστοχη κίνηση” είναι η συμπυκνωμένη έως εκείνη τη στιγμή πορεία της ζωής ενός ανθρώπου (ή έθνους ή χώρας)…
Ραντεβού λοιπόν με μια… Γνωστή!
Η φωτογραφία είναι χθεσινή από την διαδρομή Γαλαξιδίου/Ιτέας – Αντιρρίου, με λίγο ψιλόβροχο. Ούτε καταιγίδα, ούτε ερημιές, ούτε τα… υπόλοιπα! Άλλωστε τώρα δεν θα έγραφα…
Αρχική Δημοσίευση: 1 Μαρ. 2015
