Κατά τη διάρκεια της θητείας μου στον Ελληνικό Στρατό έμαθα για την επονομαζόμενη άσκηση “ΠΕΛΕΚΥΣ”. Αυτή είναι άσκηση πολεμικής ετοιμότητας, αλλά όπως έλεγαν υπάρχουν τρεις βαθμίδες: η Ι,ΙΙ και ΙΙΙ. Η τελευταία αφορά πραγματικό πόλεμο και δεν είναι άσκηση, τώρα αυτά με κάποια επιφύλαξη, διότι δε γνωρίζω ακριβώς τα σχέδια του Στρατού –και εάν τα γνώριζα προφανώς δεν θα τα έγραφα!
Αλλά η ουσία είναι η εξής:
Είσαι στο στράτευμα. Και στις 4:00 το πρωί σε ξυπνούν με φωνές και φοβερή πίεση να ετοιμαστείς σε χρόνο μηδέν γιατί ήχησε “ΠΕΛΕΚΥΣ”. Τότε δεν υπήρχαν κινητά και η επικοινωνία με τον έξω κόσμο ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη. Και μέσα σε λίγη ώρα από το βαθύ ύπνο είσαι μέσα σε ένα καμιόνι με όλο τον εξοπλισμό σου και υποτίθεται –εάν δεν είναι άσκηση- πως θα βρεθείς στο… μέτωπο! Και κανείς, είμαι σίγουρος, πως δεν θέλει ούτε καν να σκεφτεί τι σημαίνει αυτό και πόσος λίγος χρόνος ενδεχομένως σου απομένει είτε στη ζωή είτε σαν ακέραιος σωματικά άνθρωπος.
Την ώρα του Πέλεκυ δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς – και ούτε και πρέπει- και ούτε θα ήθελαν να σε αφήσουν να το κάνεις. Αλλά ξαφνικά είσαι στη μάχη και τίποτα δεν θα είναι το ίδιο στη ζωή σου πλέον. Εάν είναι άσκηση έχει καλώς, εάν είναι όμως αλήθεια ισχύουν με το παραπάνω τα προηγούμενα.
Τα γράφω αυτά, διότι έχει υπερεκτιμηθεί η δυνατότητα αντίδρασής μας στα γεγονότα. Συμβαίνει κάτι, το οποίο ουσιαστικά δεν μπορείς να ελέγξεις. Θεωρητικά κάτι απειροελάχιστο έχει περάσει από τα χέρια σου όσον αφορά τον έλεγχο. Ίσως με κάποιον τρόπο στη συμπεριφορά σου ή σε κάποιες πράξεις σου, οι οποίες όμως θα πρέπει να συνδυασθούν και με πολλών άλλων τις επιθυμίες.
Είναι αδύνατον να γνωρίζεις τι σκέφτεται στην καρδιά του ο γείτονας σου για εσένα (γείτονας μπορεί να είναι στη διπλανή πόρτα του διαμερίσματος ή μονοκατοικίας ή μια άλλη χώρα). Και την ώρα της απρόσμενης επίθεσης σε έναν βαθμό τα χάνεις. Δεν σημαίνει ότι πανικοβάλλεσαι αλλά κινείσαι σε ένα εντελώς αδιαμόρφωτο περιβάλλον, το οποίο σε παρασύρει σε εντελώς άγνωστα νερά και λίμνες. Και μπορεί να σε πνίξει, μπορεί να σε θέσει σε μία μόνιμη περιδίνηση, μπορεί να σε κρατήσει στάσιμο… Και προσπαθείς στην πορεία να καταλάβεις πού είσαι και γιατί… Και περνούν τα χρόνια και ίσως και οι δεκαετίες και εάν δεν έχεις εγκαταλείψει προσπαθείς να δράσεις και να προσθέσεις επάνω σε μία στρεβλή κατάσταση. Και αυτό γίνεται συνεχώς όχι μόνον από εσένα, αλλά από κάθε έναν, ο οποίος λίγο-πολύ ευρίσκεται σε παρόμοια θέση. Προσέξτε δεν είναι όλοι σε αυτή τη θέση. Ο ΠΕΛΕΚΥΣ άμεσα χτυπά τον στρατιώτη στα σύνορα, όχι τον πολίτη. Και διαφορετικά τον αντιλαμβάνεται ο κάτοικος του Έβρου από τον κάτοικο της Μεσσηνίας. Ο “ΠΕΛΕΚΥΣ” στη ζωή του καθ΄ ενός εμφανίζεται με διαφορετικό πρόσωπο και διαφορετική ένταση.
Και πού καταλήγω;
Πώς εάν έχεις υποστεί πραγματικό ΠΕΛΕΚΥ ή ΠΕΛΕΚΕΙΣ (τον έναν ειδικά επάνω στον άλλον) τότε δεν αρκούν απλές θεωρητικές λύσεις ή διαλογισμοί. Ούτε σεμινάρια ζωής. Απαιτούνται σκληρές πράξεις, ρήξεις και αντιδράσεις. Από τη περιδίνηση δεν φεύγεις με προσευχές, ούτε από τα στάσιμα βαλτόνερα της λίμνης με θεωρίες και μελετώντας βιβλία ενθάρρυνσης ζωής.
Απαιτούνται ρηξικέλευθες λύσεις.
Χθες αναλογίστηκα με αφορμή, έστω αυτή τη συμβατική αλλαγή στους αριθμούς τη ζωή μου, από το 2000 και μετά. Και διαπίστωσα πως στην ουσία η σημερινή μου κατάσταση, όποια και εάν είναι αυτή είναι δομημένη στους Πελέκεις και όχι τόσο σε δικές μου επιλογές. Και καθ΄ ένας μας θα πρέπει να το αξιολογήσει αυτό και δεν αποτελεί ούτε υπεκφυγή ούτε αποποίηση ευθυνών. Είναι εντελώς διαφορετικό να εισπράξεις έναν μήνα φυλακή διότι κοιμήθηκες στη σκοπιά, όσο βαρύ παράπτωμα και να είναι αυτό και άλλο να γυρίσεις με ένα χέρι και ένα μάτι μέσα σε λίγες ώρες από την ώρα που ήχησε ένας Πέλεκυς.
Και βέβαια δεν τα γράφω μόνο για εμένα. Διαπιστώνω καθημερινά γύρω μου αυτή την κατάσταση στην οποίαν ευρίσκονται σχεδόν όλοι οι συνάνθρωποί μου από τους ΠΕΛΕΚΕΙΣ, τους οποίους κατά καιρούς έχουν υποστεί (είπαμε, άλλοι λιγότερους άλλοι περισσότερους και με διαφορετική ένταση).
Και πριν προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις και ξεκινήσεις την αντεπανάστασή σου οι καθημερινές φροντίδες είναι έτοιμες να σε καθηλώσουν, άλλη μία δεκαετία ή εικοσαετία δομημένες στους ΠΕΛΕΚΕΙΣ των προηγουμένων.
Και η ζωή περνά… μέχρι τον τελικό και οριστικό ΠΕΛΕΚΥ.
Τι κάνεις λοιπόν;
Πρόθεσή μου δεν είναι ούτε καταθλίψω, ούτε να στενοχωρήσω κανέναν, ούτε και τον εαυτόν μου. Πρόθεση μου είναι να ταρακουνήσω “ολίγον τα ύδατα”. Και το σπουδαιότερο όλων (γι΄ αυτό το άφησα και για το τέλος) είναι πως “ΠΕΛΕΚΥ” μπορεί να υποστεί και ο ίδιος ο “ΠΕΛΕΚΥΣ”. Μόνο πως τότε αυτός, ο οποίος αποφασίζει είμαστε εμείς οι ίδιοι. Η νέα δεκαετία (ή έστω για τους περισσότερο μαθηματικούς… εννιαετία) ας ενεργοποιήσει τους ΑΝΤΙ-ΠΕΛΕΚΕΙΣ μας!
