Όταν πριν από πάρα πολλά χρόνια αποφάσισα να προσεγγίσω τις Ανατολικές φιλοσοφίες αγόρασα ένα πρώτο βιβλίο για τον Βούδα.
Η πρώτη πρόταση του βιβλίου με συγκλόνισε:
“Τα πάντα είναι οδύνη” (sarvam duhkham).
Αμέσως μου έγινε απολύτως σαφές πως αυτή η πρόταση είναι η αφετηρία της βουδικής διδασκαλίας. Έγραφε:
“Η γέννηση είναι οδύνη, η αρρώστια είναι οδύνη, τα γεράματα είναι οδύνη, ο θάνατος είναι οδύνη, ο πόνος, οι θρήνοι, τα βάσανα, η θλίψη και οι πίκρες είναι οδύνη, η ένωση με ό,τι απεχθανόμαστε είναι οδύνη, ο χωρισμός αυτού που επιθυμούμε είναι οδύνη” εν ολίγοις τα πάντα σύμφωνα με τον Βούδα είναι οδύνη…
Την ίδια ακριβώς στιγμή κατάλαβα πως ο βουδισμός και οι Ανατολικές φιλοσοφίες δεν είναι για εμένα. Συνέχισα φυσικά την μελέτη, αλλά “έξω” από αυτήν.
Διότι είχα μάθει να θεωρώ πως η ζωή ΕΙΝΑΙ χαρά ΜΕΣΩ της οδύνης, την οποίαν αναπόφευκτα θα αντιμετωπίσεις στην ζωή σου.
Και η νίκη σου στη ζωή είναι ακριβώς ο υπερκερασμός της οδύνης, την οποίαν δεν γνωρίζεις για ποιόν λόγο υφίστασαι και σίγουρα δεν πρέπει να αισθάνεσαι και υπεύθυνος.
Θεωρώ πως δεν μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από την απώλεια παιδιού. Σκοτώστε με, καλύτερος ο θάνατος. Κάθε φορά όταν γράφω για πόνο ένας κόμπος μου κάθεται στον λαιμό. και σκέφτομαι μήπως γράφω ανοησίες.
Έχω το δικαίωμα να ομιλώ;
Πρέπει όμως και να γράφω και να ομιλώ. Και θα πρέπει να υπενθυμίζω πως “τύχη” δεν είναι όσα καλά σου συμβαίνουν, αλλά όσα άσχημα ΔΕΝ σου συμβαίνουν.
Προτού μιλήσεις σκέψου διπλά. Μην όμως αφεθείς στην σπείρα της οδύνης, η οποία οδηγεί στο χάος και τον προσωπικό αφανισμό.
Σκόρπιες σκέψεις του σήμερα, όπου μία απρόσμενη “καλοκαιρινή” μπόρα μούσκεψε για τα καλά την Πάτρα.
