Είμαι στο σκοτεινό μου δωμάτιο και παρακολουθώ στην οθόνη του υπολογιστή μου τις κινήσεις ενός τόσο συμπαθητικού νέου. Γλυκές εκφράσεις, ευγενική ομιλία, ντροπαλός… και ταυτίζομαι ακόμα περισσότερο μαζί του γιατί στα χέρια του κρατά μία κάμερα. Ένα τρίτο μάτι ουσιαστικά επέκταση του χεριού του, των οφθαλμών του, του μυαλού του…
Και όσο προχωρά η ώρα τόσο χειρότερα αισθάνομαι. Τρομάζω με αυτό, το οποίο συμβαίνει, αλλά δεν μπορώ να σηκώσω τα μάτια μου. Είμαι μαζί με τον Mark Lewis στο θλιβερό θάλαμο εμφανίσεων των φιλμ του ενώ στην πάνινη οθόνη επαναλαμβάνονται οι πράξεις, τις οποίες κινηματογράφησε.
Και η πλοκή με καθιστά ένοχο, θύτη, θύμα, ηδονοβλεψία… και νοιώθω ακόμα περισσότερο άβολα…
Το ίδιο φαίνεται πως ένοιωσαν και πάρα πολλοί θεατές της ταινίας και ο σπουδαίος σκηνοθέτης της Michael Powell “τιμωρήθηκε” γι΄ αυτό. Η καριέρα του στο Ηνωμένο Βασίλειο επλήγη βάναυσα, διότι τόλμησε να δημιουργήσει ένα αριστούργημα. Και ήταν αριστούργημα για τον τρόπο με το οποίον χειρίστηκε τις εξαιρετικά πολύπλοκες ψυχολογικές διαστάσεις του θέματός του.
Φυσικά πουθενά σκηνές σεξ – βίας ή άλλης χυδαιότητας, αλλά αυτό είναι πολύ χειρότερο, διότι η φαντασία μπορεί πολύ καλύτερα να αναπλάσει τις εικόνες κι ας μην τις έχει βιώσει ποτέ της (ελπίζω)!
Και ίσως ένας από τους καλύτερους διαλόγους σε κινηματογραφική ταινία:
-Δεν τον συμπαθείς! Γιατί;
-Δεν εμπιστεύομαι τους άντρες που περπατάνε αθόρυβα.
-Είναι ντροπαλός!
-Τα βήματά του δεν είναι. Έχουν κάτι το ύπουλο.
Και μία από τις φοβερότερες ανατροπές:
Να επιδιώκεις να αποτυπώσεις τον τρόμο στα μάτια και να διαπιστώνεις πως το επιλεγμένο θύμα σου δεν μπορεί να σε δει γιατί είναι τυφλό!
Ολοκληρώνοντας τη θέαση είναι ως να έχεις εξέλθει από συνεδρίες με δεκάδες ώρες διεισδυτικής ψυχανάλυσης. Και θα αναρωτηθείς για τον ίδιο σου τον εαυτό παραλληλίζοντας εικόνες και βιώματα.
Δεν βγαίνεις από την αίθουσα αλώβητος. Και είναι ΑΥΤΟ ακριβώς, το οποίο ενόχλησε τόσο.
Η ταινία ονομάζεται “Peeping Tom” (Ηδονοβλεψίας) και είναι του 1960. Αριστούργημα. Οι φωτογραφίες από ενδεικτικές σκηνές…