Όταν ο Κύρος ο νεώτερος, αποφυλακίστηκε από τον αδελφό του Αρταξέρξη, (είχε φυλακισθεί κατόπιν συκοφαντιών του σατράπη Τισσαφέρνη) ξεκίνησε μυστικά να οργανώνει στρατό προκειμένου να καταλάβει την εξουσία. Προς τούτο προσέλαβε και 13 χιλιάδες Έλληνες μισθοφόρους (μεταξύ αυτών και 700 Σπαρτιάτες), υπό την αρχηγία του εξόριστου Λακεδαιμόνιου Κλεάρχου.
Οι μισθοφόροι πάντα ήταν τα μεγαλύτερα… ρεμάλια ανεξαρτήτως εποχής. Δεν ήταν όμως και ανίκανοι. Όταν επρόκειτο να δοθεί η καθοριστική μάχη στα Κούναξα, ο Κλέαρχος συμβούλευσε τον Κύρο να μείνει πίσω στις γραμμές και όχι να εκτεθεί. Αλλά ο Κύρος ήταν παλικάρι και όχι ρίψασπις και στην μάχη αυτή σκοτώθηκε. Η συνέχεια γράφτηκε με την λαμπρή “ Κύρου Ανάβασις”, έναν στρατιωτικό άθλο απίστευτης τόλμης και γενναιότητας ανά τους αιώνες.
Ο Κύρος στην προσπάθειά του είχε και πολλά έξοδα. Και κάποια στιγμή αδυνατούσε να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του προς τα… ρεμάλια, τους Έλληνες μισθοφόρους δηλαδή. Αλλά τα… ρεμάλια δεν αντιδρούσαν και κατανοούσαν βλέποντας τον Κύρο στη σκηνή του να στενοχωριέται για αυτό το ζήτημα, διότι γνώριζαν πως “ουκ έστιν ίδιον του Κύρου το έχειν και το μη διδόναι”, δηλαδή δεν αποτελούσε ιδίωμα του Κύρου το να έχει και να μην δίνει. Και παρέμειναν πιστά μέχρι το τέλος, ασχέτως εάν ο θάνατος του στη μάχη κατέστησε άνευ νοήματος την εκστρατεία τους.
Ευτυχώς στη σύγχρονη Ελλάδα δεν συμβαίνουν παρόμοια ζητήματα. Διότι στην προηγούμενη ιστορία κυριαρχούν κάποιες “άχρηστες” αξίες. Αναλλοίωτες αξίες, τις οποίες όλοι τηρούσαν με σεβασμό, ακόμα και εάν επρόκειτο περί των τελευταίων κατακαθιών της εποχής (τι χαζοί). Ο Κύρος πρώτος στη μάχη (ανοησία). Πρώτος και στην συμπεριφορά του έναντι των μισθοφόρων (άκου να τηρεί το λόγο του). Οι μισθοφόροι (τα ρεμάλια) πιστά στον εργοδότη τους αλλά και όταν αδυνατούσε να ανταποκριθεί οικονομικά αξιολογούσαν ορθώς το ποιόν του και έμεναν μέχρι το τέλος, ακόμα και χωρίς το αντίτιμο για το οποίο διακινδύνευαν την σωματική τους ακεραιότητα και τη ίδια τη ζωή τους (ασχολίαστο το μέγεθος της βλακείας τους). Ο Κλέαρχος σωστός σύμβουλος για την μάχη και άψογος στην όποια αποστολή ανέλαβε (δεν καταλάβαινε ο άνθρωπος τίποτα). Και κατόπιν μία μη παράδοση στον εχθρό και επιστροφή μέσω απερίγραπτων δυσκολιών! Τι ανόητοι!
Ευτυχώς όμως σήμερα δεν υπάρχουν στη σύγχρονη Ελλάδα αυτά τα φαινόμενα πλήρους σήψης, ατιμίας και ανεντιμότητας! Ο αρχηγός δεν είναι πρώτος στη μάχη γιατί δεν είναι ανόητος να πέσει μαχόμενος, τοποθετεί άλλους να σκοτωθούν και αυτός να πάρει τη δόξα, εννοείται πως δεν τηρεί το λόγο του, ούτε και έχει, οι μισθοφόροι φυσικά δεν περιμένουν στιγμή εάν δεν λάβουν το αντίτιμο της πληρωμής τους και ορθώς ξεπουλάνε τα πάντα σε όποιον πληρώνει περισσότερα. Ούτε οι σύμβουλοι είναι τόσο ανόητοι, ώστε να επιθυμούν να προστατεύσουν τον αρχηγό τους! Μεγαλείο ανδρών!
Ευτυχώς τονίζω σήμερα στην πολιτική σκηνή της χώρας μας δεν υπάρχουν τα “ρεμάλια” της εποχής εκείνης! Ευτυχώς!
Μία λεπτομέρεια μόνο, κάπως με στενοχωρεί. Τότε από όλα αυτά γεννήθηκε μία “Κύρου Ανάβασις”. Τώρα γράφεται μία “Ελλάδος Κατάβασις”. Αλλά τι σημασία έχει; Α, όλα κι όλα. Ρεμάλια πάντως δεν έχουμε!
