Αυτή περίπου την έκφραση την άκουσα στον τελικό του… Big Brother, τον οποίον κατά το δυνατόν παρακολούθησα, να την εκφράζει η νικήτρια προς την δεύτερη αποχωρούσα… Δεν είναι σκοπός μου να σχολιάσω μία εκπομπή, η οποία θα είχε ενδιαφέρον, εάν δεν αποσκοπούσε στον πλήρη ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και την ανάδειξη της ποταπότητας, ως προσόν.
Εκείνο, το οποίο θα ήθελα να σχολιάσω είναι το νόημα του τίτλου του άρθρου. Είμαι σίγουρος πως πολλές φορές στη ζωή μας έχουμε και εμείς εκφραστεί κατά τον ίδιο τρόπο. Αφού γνωρίζαμε και εμείς και οι ανταγωνιστές μας πως τελικά εμείς θα κερδίσουμε, γιατί ο δρόμος της προδιαγεγραμμένης νίκης μας να είναι τόσο… άσκοπα ή ανόητα ( ; ) στρωμένος με τρομερά επί τούτου εμπόδια κα δυσκολίες; Γιατί ο αντίπαλος, αφού το γνώριζε δεν φέρθηκε με άλλον τρόπο;
Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν δύο λόγοι:
Ο πρώτος αφορά την ελπίδα. Όλοι ελπίζουμε πως ίσως τα πράγματα εξελιχθούν διαφορετικά και τελικά για κάποιον λόγο δεν θα τα καταφέρει ο περισσότερο ικανός να επικρατήσει και θα είμαστε εμείς στη θέση του. Θεμιτή σκέψη αυτή, όσον αφορά το σκέλος της ελπίδας.
Καθόλου όμως θεμιτή, όσον αφορά το σκέλος των μεθόδων. Διότι εάν είμαστε στην κατηγορία των ΜΗ επικρατέστερων αυτή η φράση κρύβει μία παραδοχή αποτυχίας και μία τεράστια κακία. Η παραδοχή είναι πως υπάρχει κάποιος καλύτερος ή καταλληλότερος για ένα συγκεκριμένο σκοπό. Αυτό όμως δεν είναι παράλογο στη ζωή. Κάθε άνθρωπος έχει τουλάχιστον μία ικανότητα περισσότερο ανεπτυγμένη από τη δική μας. Η δεύτερη είναι πως απορρίπτουμε τον εαυτόν μας θεωρώντας πως είναι αδύνατον να επιτύχουμε το ανάλογο επίπεδο ικανότητας. Και αυτή η σκέψη όμως είναι λογική και ισχύει.
Και πάλι όμως δεν είναι λογικός ο τρόπος της χρήσης αθέμητων μέσων. Με το να προσπαθείς να μειώσεις κάποιον αντί να ανυψώσεις τον εαυτόν σου έχεις ήδη αποτύχει. Και δεν κερδίζεις και τίποτα και το γνωρίζεις.
Τότε ΓΙΑΤΙ να τα κάνεις;
Εδώ υπεισέρχεται ο φθόνος. Ένα από τα χειρότερα συναισθήματα του ανθρώπου. Φθονερός γιατί ο άλλος είναι καλύτερος σου κάπου, ενώ ταυτοχρόνως μισείς τον εαυτόν σου για αυτό. Και αντί να καταναλώσεις την ενέργειά σου για να γίνεις εκεί όπου είσαι καλύτερος προσπαθείς να μειώσεις τον άλλον και να του προκαλέσεις τόση δυστυχία και πόνο, ώστε η νίκη του να καταστεί πικρή και να μην τη χαρεί.
Γνωστή μέθοδος από την αρχαιότητα και με πολλές επιτυχίες, τολμώ να παραδεχθώ.
Αλλά και πάλι αλλά είμαστε άνθρωποι. Και ΔΕΝ μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτή τη σκέψη (και τον γενόμενο φθόνο) ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Λοιπόν! Τι κάνουμε…
Εστιάζουμε εκεί, όπου είμαστε καλύτεροι. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ισχύει κάπου αυτό. Προφανώς ΚΑΙ… οι δολοπλοκίες ανήκουν εδώ, αλλά είναι σαν να δίνεις ξυραφάκια σε ένα τρίχρονο να παίξει. Καθόλου καλή ιδέα…
Η μέθοδος του αντι-φθόνου είναι φοβερά αποτελεσματική και σας το εγγυώμαι πολλαπλώς. Όποτε στο παρελθόν έτυχε να φθονήσω άνθρωπο για την επιτυχία του ή δεινότητά του σε έναν τομέα, στην κυριολεξία πάντα κατάπινα τη γλώσσα μου, όταν σε ανύποπτο χρόνο μάθαινα κάτι, το οποίο εάν εμένα μου συνέβαινε θα ήταν ανυπόφορο. Κανένας άνθρωπος δεν είναι απαλλαγμένος από τεράστια φορτία· απλά είναι διαφορετικά του καθ΄ ενός. Διώξε λοιπόν το ένα (φθόνο) και στη θέση του πρόσθεσε μία ικανότητα: τη ΔΙΚΗ ΣΟΥ!
