Υπάρχει ένα αιλουροειδές, το οποίο μου αρέσει προσωπικά πάρα πολύ. Αναφέρομαι στον γατοπόδαρο ή cheetah (τσίτα), το οποίο έχει από τη φύση τη θαυμαστή ιδιότητα να τρέχει πάρα, μα πάρα πολύ γρήγορα. Σε λιγότερο από 3 δευτερόλεπτα επιταχύνει μέχρι τα 100 χλμ/ώρα και συναγωνίζεται επί ίσοις όροις Ferrari και Lamborghini.
Ωστόσο υπάρχει και κάτι άλλο. Ο γατοπόδαρος γεννά 3 με 6 μικρά κάθε δύο χρόνια. Οι λέαινες όμως και οι θηλυκές λεοπαρδάλεις έχουν μία “μανία” να σκοτώνουν (χωρίς προφανή λόγο) τα μικρά του. Δεν τα τρώνε, απλώς προσπαθούν να τα εντοπίσουν και μόλις αυτό συμβεί τα σκοτώνουν. Το ποσοστό μάλιστα θνησιμότητας ανέρχεται σε μερικές περιοχές το 90%. Δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα μικρά άλλων αιλουροειδών.
Όσο και να αγαπάμε τις λέαινες και τις λεοπαρδάλεις, όσο και να λυπούμαστε για το γεγονός πως ο γατοπόδαρος περνά τη διαδικασία να βλέπει να του σκοτώνουν τα μικρά και να μην κάνει τίποτα (ακριβώς αυτό γίνεται), αυτό αποτελεί μέρος της φύσης. Εάν απομακρύνουμε τα δύο είδη κάτι άλλο θα συμβεί και θα αντικαταστήσει αυτή την σκληρή διαδικασία, με μια παρόμοια εξ’ ίσου σκληρή (ή και σκληρότερη).
Χθες πάλι είχαμε ένα τραγικό περιστατικό τρομοκρατικής επίθεσης στην Γαλλία. Έχω γράψει και στο παρελθόν αλλά θα το επαναλάβω:
Παιδιά, όχι στο μίσος.
Εάν δεν ήταν το Ισλάμ, ο άνθρωπος θα είχε ανακαλύψει κάτι άλλο. Μήπως στο όνομα του Χριστιανισμού δεν έχουν διαπραχθεί ειδεχθή εγκλήματα; Αυτό διδάσκει; Δεν το νομίζω.
Το χαώδες της ανθρώπινης ψυχής θα έβρισκε σίγουρα χιλιάδες άλλους λόγους να διαπράξει εγκλήματα.
Διότι αυτός είναι ο άνθρωπος.
Η αναπαραγωγή του μίσους δεν ωφελεί, διότι δεν πρόκειται να μεταβάλλει προς το καλύτερο την ανθρωπότητα. Δεν μπορώ να διανοηθώ τον πόνο όσων έχασαν τα πιο αγαπημένα τους πρόσωπα… Δεν δύναμαι επ’ ουδενί να κατανοήσω, γιατί επελέγησαν αυτοί οι άνθρωποι να περάσουν αυτό το φοβερό μαρτύριο. Ωστόσο μία λεπτομέρεια. Εάν ήταν ένα απλό ατύχημα, το ερώτημα θα ήταν πάρα πολύ σκληρό και το γιατί αμείλικτο. Σε μία όμως τρομοκρατική επίθεση μίσους, οι άνθρωποι, οι οποίοι επελέγησαν να υποστούν τη χειρότερη μορφή πόνου, επελέγησαν ταυτόχρονα και να απαντήσουν και σε ένα ακόμα ερώτημα:
“Θέλω να βιώσει/νιώσει και άλλος άνθρωπος, όπως νιώθω τώρα εγώ;”
Μία δεύτερη φοβερή πρόκληση μέσω του προηγούμενου ερωτήματος ακολουθεί τον απίστευτο πόνο. Δεν διατείνομαι πως δεν θα έστελνα στον άλλο κόσμο με τα ίδια μου τα χέρια έναν δολοφόνο. Όχι δεν είμαι τόσο καλός. Αλλά τότε θα γνώριζα πως εμποδίζω τον θάνατο άλλων ανθρώπων.
Με το μίσος όμως εάν υπάρχει μία/ένας “σχεδόν” έτοιμος να διαπράξει κάτι ανάλογο, σίγουρα θα το κάνει. Εάν δεν είναι το Ισλάμ θα είναι κάτι άλλο. Θα βρει τον λόγο να το κάνει. Όταν σώζεις όμως μία ψυχή, σώζεις τον κόσμο όλο.
Όχι παιδιά. Μη διολισθαίνουμε στο μίσος, γιατί…
Είναι ο Άνθρωπος παιδιά…
Σημ. Δεν διατείνομαι πως ο συλλογισμός μου είναι πλήρης. Κάθε άλλο. Σκόρπιες σκέψεις μόνο και προβληματισμός. Πάντως το μίσος δεν μπορώ να το υιοθετήσω και προσοχή εδώ, δεν αναφέρομαι σε εύλογες πρακτικές ασφάλειας. Άλλο αντιμετώπιση προβλήματος και άλλο μίσος γιο το πρόβλημα.