Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Δάνεια – Χρέη – Καταστροφές και Ρυθμίσεις

‘Όπως έχω γράψει πάμπολλες φορές στο παρελθόν στην Ελλάδα εκτυλίσσεται μία άνευ προηγουμένου αθλιότητα. Αυτή έχει δύο σκέλη:

Την απορρύθμιση της κοινής λογικής μέσω της διανοίας και των λέξεων, ώστε ο απλός πολίτης να βυθίζεται σε ένα καθεστώς απόλυτης σύγχυσης και
Της ενοχοποίησης και μονομερούς μετατόπισης των βαρών.

Είναι προφανής ο λόγος και το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα: Η μετατροπή των πολιτών σε είλωτες του καθεστώτος και σε οικονομική δικτατορία. Να δούμε τρεις εντελώς συνήθεις αλλά και ακραίες περιπτώσεις:

Χρέος

Το χρέος προκύπτει από μία υποχρέωση (πραγματική ή φανταστική), η οποία δεν προϋποθέτει κατ’ ανάγκην συνυπευθυνότητα. Τι εννοώ; Η μη πληρωμή ενοικίου ή ηλεκτρικής ενέργειας ή κινητής τηλεφωνίας ή φόρου δεν σημαίνει πως εκείνος, ο οποίος παρέχει την υπηρεσία συμφώνησε ή εγκρίνει τις πράξεις και τον τρόπο δράσης. Εάν αιτηθείτε σύνδεση με την Cosmote αυτή δεν θα εξετάσει εάν εσείς μπορείτε ή όχι να πληρώνετε. Δεν συμφώνησε ούτε συναινεί με τον τρόπο χρήσης του τηλεφώνου σας. Παρέχει απλά τον τρόπο ασύρματης επικοινωνίας και απαιτεί το ανάλογο εύλογο αντίτιμο. Εάν όμως χρεώσει 100 ευρώ το λεπτό, τότε δημιουργεί τεχνητό χρέος, με το οποίο σας αλυσοδένει με ανύπαρκτες υποχρεώσεις.

Με την βαρύτατη φορολογία αυτό ακριβώς πράττει η κυβέρνηση.

Δάνειο

Το δάνειο προϋποθέτει συνυπευθυνότητα. Το δάνειο είναι μία υπόσχεση στο μέλλον, την οποία αποδέχονται και τα δύο μέρη. Η τράπεζα έχει πεισθεί πως θα λάβει τα χρήματα, (τα οποία παρεμπιπτόντως ΔΕΝ είναι ούτε καν δικά της), τα οποία σας δάνεισε. Φυσικά και τον κίνδυνο μη τήρησης της υπόσχεσης. Ακόμα και εάν κάποιος έχει χρήματα και δεν πληρώνει γιατί είναι ασυνεπής ή απατεώνας, πάλι αυτό εμπεριέχεται μέσα στην προηγούμενη λογική. Ας το εντόπιζε. Σε μία οικονομική καταστροφή όμως, όπως συνέβη στην Ελλάδα υπάρχει και ο τρίτος παράγων.

Συνεπώς οι τράπεζες όταν απαιτούν τα χρήματά τους (τα οποία ΔΕΝ είναι δικά τους) θα πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους κατά 50% υπεύθυνους. Απέτυχαν να προβλέψουν, απέτυχαν να αξιολογήσουν σωστά. Ας χάσουν. Πρόκειται για μία συνολική αποτυχία.

Καταστροφές και Ρυθμίσεις

Μετά από μία καταστροφή αυτό, το οποίο απουσιάζει είναι τα μέσα παραγωγής και δημιουργίας πλούτου. Αυτά χάθηκαν. Η κυβέρνηση συνεχίζει να χρεώνει αυτό, το οποίο ΔΕΝ υπάρχει πλέον και επειδή είναι πολύ “καλή” το… ρυθμίζει!

Αποτελεί γελοιότητα η ρύθμιση, όταν δεν παράγεις. Καταστράφηκε ο λαχανόκηπος, χρεώνονται τα ανύπαρκτα λάχανα για πέντε χρόνια και προτού προφτάσουν να φυτευθούν και να φυτρώσουν νέα απαιτούνται τα ανύπαρκτα λάχανα και μάλιστα με ευνοϊκούς (δήθεν) όρους, δηλαδή με ρυθμίσεις!

Η ρύθμιση θα είχε νόημα μόλις άρχιζε η παραγωγή. Αλλά ο στόχος δεν είναι η ρύθμιση ούτε τα λάχανα αλλά είναι ο ίδιος ο λαχανόκηπος, ώστε από ανεξάρτητο παραγωγό να σε μετατρέψει σε είλωτα.

Και όταν αναφερόμαστε σε μία συνολική αποτυχία δεν είναι δυνατόν τα βάρη να κατανέμονται μονομερώς.

Σας φαίνονται όλα αυτά περίεργα;

Κακώς έως κάκιστα!

Η Δυτική Γερμανία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και με την τεράστια ευθύνη της ανορθώθηκε με μία συλλογική προσπάθεια, όπου όλοι συμμετείχαν και καμία κυβέρνηση της δεν τόλμησε να μεταφέρει τα βάρη στους πολίτες της (όπως γίνεται από την αρχή των μνημονίων στην Ελλάδα).

Η Ανατολική Γερμανία αντιθέτως ακολούθησε το… Ελληνικό μοντέλο και “μεγαλούργησε” κατασκευάζοντας αυτοκίνητα… Trabant και την καλύτερη υπηρεσία ρουφιάνων, την Stasi (προφέρεται Στάζι).

Πάντα πρωτοπόροι στην δύσκολη καμπή, αλλά ανάποδα στον μονόδρομο!

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)