Υπάρχει μία πολύ ενδιαφέρουσα κιν/κή ταινία του 1945 με το εξής σενάριο:
Απένταρος πιανίστας από τη Νέα Υόρκη αποφασίζει να επισκεφθεί τη φίλη του τραγουδίστρια στο Λος Άντζελες· και αφού είναι απένταρος χρησιμοποιεί τη μέθοδο του ωτοστόπ. Κάπου στην Αριζόνα τον παραλαμβάνει ένας τύπος με ένα πολύ ακριβό αυτοκίνητο και μάλλον πλούσιος. Στο δρόμο του περιγράφει μία σκηνή με μία γυναίκα την οποίαν παρέλαβε πριν από αυτόν, της επιτέθηκε και αυτή τον απέκρουσε αφήνοντάς του δύο ουλές στα χέρια.
Στη διαδρομή ο πλούσιος παθαίνει ανακοπή και πεθαίνει. Τότε ο πιανίστας αποφασίζει να πάρει τη θέση του και το όνομά του, αφού κανένας δεν πρόκειται να τον πιστέψει πως δεν τον δολοφόνησε για να τον ληστέψει ενώ τυχαίνει να μοιάζουν αρκετά. Κάποια στιγμή βλέπει μία κοπέλα να κάνει και αυτή ωτοστόπ και την παραλαμβάνει. Ωστόσο αυτή είναι η ίδια κοπέλα, στην οποίαν είχε επιτεθεί ο νεκρός πλέον οδηγός.
Αυτή το εκμεταλλεύεται, διότι θεωρεί πως τον δολοφόνησε και τον εκβιάζει πως θα τον καταγγείλει στην αστυνομία.
Τελικά καταλήγουν σε ένα δωμάτιο, όπου αυτή συνεχώς τον απειλεί πως θα τον καταγγείλει. Συμβαίνουν και κάποια επεισόδια στο ενδιάμεσο, αλλά τα παραλείπω. Κάποια στιγμή όντας μεθυσμένη αρπάζει το τηλέφωνο και κλειδώνεται στο δωμάτιο προκειμένου να καλέσει την αστυνομία. Αυτός τραβά το καλώδιο για να κόψει τη γραμμή κάτω από την πόρτα χωρίς να βλέπει και πνίγει την κοπέλα, αφού τυχαία το καλώδιο του τηλεφώνου τυλίχτηκε γύρω από το λαιμό της.
Όταν σπάει την πόρτα αφού η κοπέλα δεν αποκρίνεται βλέπει το πτώμα της και καταλαβαίνει πως είναι χαμένος.
Ωστόσο η αστυνομία ψάχνει τον αρχικό οδηγό, ο οποίος ήταν νεκρός και όχι τον ίδιο αφού έδωσε το όνομα του νεκρού και όχι το δικό του. Το τέλος της ταινίας είναι κάπως αδιευκρίνιστο, αφού περπατώντας νύχτα στους έρημους δρόμους της Νεβάδα σκέφτεται πως αυτός, ο οποίος τον έμπλεξε (ο αρχικός οδηγός) αυτός τώρα και τον ξεμπλέκει.
Και η τελευταία του φράση:
“Η μοίρα, για κάποια μυστηριώδη δύναμη, μπορεί να βάλει το δάχτυλο σε εσένα ή σε μένα, χωρίς κανέναν καλό λόγο”.
Ή μήπως υπάρχει λόγος, θα πρόσθετα εγώ.
Η ταινία βρίθει από τεχνικές ατέλειες, ασυνέπειες και κακές ερμηνείες, αλλά κανένας δεν τις προσέχει. Διότι όλοι μας νιώθουμε τον πιανίστα αφού στη θέση του ίσως έχουμε βρεθεί κάποιες φορές. Όχι για φόνο ακριβώς αλλά επειδή κριθήκαμε “ένοχοι” για κάτι, το οποίο δεν έχουμε διαπράξει ή πως ενεργήσαμε δολίως για κάτι, το οποίο προέκυψε χωρίς να έχουμε εμπλοκή. Προσωπικά μου έχει συμβεί τουλάχιστον τέσσερεις (πολύ δύσκολες) φορές…
Μία σπουδαία ταινία, όπου δίπλα σου μάλλον κάθεται ο Σίγκμουντ Φρόυντ και λίγο πιο πίσω οι τρεις μοίρες.
Υπάρχει λόγος τελικά για τη μυστηριώδη δύναμη της μοίρας, η οποία σε σημάδεψε με το δάκτυλο;
Σημ.: Ο πρωταγωνιστής εν τω μεταξύ της ταινίας (ο απένταρος πιανίστας) στην πραγματική ζωή καταδικάστηκε για φόνο εξ΄ αμελείας της τρίτης συζύγου του… Τι το ήθελε και έπαιξε σε αυτήν την ταινία;
