Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Οικογενειοκρατία

Θεσμός στην Ελλάδα αλλά και παντού. Αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο. Πού είναι όμως το ζήτημα;

Είναι πολύ απλό. Η οικογενειοκρατία συνδέεται άρρηκτα με μία άλλη σπουδαία λέξη: τη δουλοπρέπεια.

Κανένας δεν μπορεί να εμποδίσει μια οικογένεια να υποστηρίζει τα μέλη της. Είναι εκ της φύσεως αυτό. Η υποστήριξη αρχίζει να χαλάει όταν μετατρέπεται σε καταπίεση και υποδούλωση των άλλων. Και στις ακραίες της μορφές επιβάλλεται δια του φόβου και ακόμα χειρότερα δια της βίας. Αλλά δεν θα ήθελα να επεκταθώ τόσο πολύ. Στις απλούστερες των περιπτώσεων βασίζεται καθαρά στην εντελώς εσφαλμένη ιδέα πως η οικογένεια κρατά τα κλειδιά για τη δική μου ανέλιξη και επιτυχία. Δημιουργείται μία αλυσίδα εξαρτήσεων, διότι όσοι υποκύπτουν στη γοητεία της οικογένειας είναι διότι δεν μπορούν μόνοι τους να επιτύχουν αυτό, το οποίο Δ Ε Ν αξίζουν. Αμετροέπεια λοιπόν εδώ.

Οι υπόλοιποι χωρίς στον ήλιο μοίρα φοβούνται, νοιώθουν εντελώς αδύναμοι και προσκολλώνται στο άρμα της κληρονομικότητας.

Άρα το πρόβλημα δεν είναι η αντιμετώπιση της οικογενειοκρατίας, αλλά η πάταξη της δουλοπρεπούς νοοτροπίας. Για τους αμετροεπείς δεν υπάρχει λύση παρά μόνον η διάλυση της προηγούμενης αλυσίδας, ώστε να στερηθούν των μέσων.

Αυτά τα ολίγα περί του θέματος.

Σημ.: Το σημερινό σχόλιο ανήκει στην θεματολογία των Δηλητηριωδών Πολιτικών Σχολίων της 1ης Αυγούστου 2019.

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)