Οι στέγες των παλαιών όμορφων κτηρίων της πόλης μας είναι από μόνες τους ένας ονειρεμένος μικρόκοσμος… Επειδή δεν μας δίνεται εύκολα η δυνατότητα να τις “περπατήσουμε” αγνοούμε πως αποτελούν ένα πολύπλοκο αρχιτεκτονικό σύμπλεγμα όχι μόνο κάλυψης του κτηρίου αλλά και (κρυφών) διαμερισμάτων με πολλές λειτουργίες.
Δείτε μερικές απόψεις εκ του σύνεγγυς και εκ των άνω… Επειδή ενέχουν και κινηματογραφική χροιά (εξ’ ου και ο σχετικός τίτλος-παράφραση της βραβευμένης ταινίας του Λουίς Μπουνιουέλ –η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας-) σας υπενθυμίζω πως για την λήψη κάθε μιας φωτογραφίας ισχύει ο τίτλος της ταινίας του Θόδ. Αγγελόπουλου, το… μετέωρο βήμα του πελαργού, διότι κάθε βήμα εκεί ψηλά είναι όντως ένα… μετέωρο βήμα στο άγνωστο!
Υπάρχουν και οι αναπόφευκτες συναντήσεις με τους εναπομείναντες “κατοίκους”…
