Στην φωτογραφία βλέπετε ένα αυθεντικό και γνήσιο συγχωροχάρτι, το τελευταίο (εξ’ όσων γνωρίζω), το οποίο εκδόθηκε από το Ορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και το οποίο εάν προσέξετε ανήκει στον πατέρα μου. Ο πατέρας μου το αγόρασε όταν ήταν στην Ιερουσαλήμ, προφανώς όχι γιατί το πίστευε, αλλά ως ιστορικό κειμήλιο, όπως και ένα θαυμάσιο περίτεχνο Κοράνι από την Δαμασκό.
Το ορθόδοξο συγχωροχάρτι (επί Πατριάρχη Βενέδικτου και των προηγουμένων) δεν είχε το ίδιο νόημα, όπως των Καθολικών του Πάπα. Ήταν μία συμβολική πράξη, προκειμένου να ενισχυθούν τα έσοδα του Πατριαρχείου. Αυτό πρέπει να καταστεί σαφές.
Αλλά φυσικά δεν ξεκίνησα να γράφω αυτό το άρθρο τυχαία. Απλώς το συγχωροχάρτι ήταν η αφορμή. Στην Ελληνική κοινωνία αποτελεί πλέον κοινή πρακτική η μη τήρηση του λόγου και η διαγραφή κάθε “αμαρτήματος” με ένα “δεν γνώριζα” – “είχα αυταπάτες” –“τώρα έμαθα” με την θαυμάσια όμως προϋπόθεση το κόστος της αμάθειας ή της αστοχίας να το πληρώνει άλλος.
Προτείνω λοιπόν τουλάχιστον η κάθε μορφής παραδοχή αστοχίας να συνοδεύεται και με ένα συγχωροχάρτι, το οποίο να τιμολογείται αναλόγως!
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως μόνο με ευφάνταστες και δημιουργικές λύσεις μπορεί να εξέλθει η χώρα αυτή από την δίνη της ανοησίας.
Σημ. Η φωτογραφική απεικόνιση (scanning) ήταν μία δύσκολη υπόθεση λόγω του μεγάλου μεγέθους του (Α1) αλλά και του πολύ λεπτού ποιοτικού χαρτιού και φυσικά του γεγονότος πως είναι και 55 ετών!
