“Έπειτα ξέρετε είμαι βέβαιος πως εμείς που κατοικούμε στα υπόγεια, είναι ανάγκη να μας κρατούν σαν μαντρόσκυλα, καλά δεμένους. Γιατί μολονότι είμαστε ικανοί να μείνουμε και σαράντα χρόνια στη τρύπα, χωρίς να πούμε λέξη, ως τόσο όταν βγούμε στο φως της ημέρας, μιλούμε, μιλούμε ακατάπαυστα… ”
Το προηγούμενο είναι απόσπασμα από το εκπληκτικό έργο του “μάστορα” της ψυχής Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι “Το Υπόγειο”, σε μετάφραση του ποιητή και λογοτέχνη Γιώργη Σημηριώτη (εκδόσεις Μαρή Γενάρης 1953).
Πόσες, πόσοι είμαστε άραγε κλεισμένοι σε ένα “υπόγειο” στη ζωή μας για 40 και πλέον χρόνια δεμένοι σαν μαντρόσκυλα, όπως άκρως παραστατικά το περιγράφει ο συγγραφέας, χωρίς λέξη;
“Υπόγειο” είναι οτιδήποτε μας κρατά μακριά από το Φως… ενώ ταυτόχρονα μας εμποδίζει να αναπτύξουμε τον πραγματικό μας εαυτό… Και μένουμε, μένουμε, μένουμε…
Μπορεί όμως κάποτε να βγούμε στο φως της ημέρας· και τότε μόνο θα μπορούμε να πούμε:
Ακόμα ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
