Η Αχίλλειος πτέρνα μίας ελεύθερης κοινωνίας είναι ο φόβος• κάτι, το οποίο έχουν πολύ καλά αντιληφθεί οι εχθροί της. Αυτό είναι σαφές. Δεν είναι ωστόσο καθόλου σαφές πως ο στόχος της Ισλαμικής τρομοκρατίας δεν είναι οι Ευρωπαίοι, αλλά οι άλλοι μουσουλμάνοι (κυρίως της νέας γενιάς) στην Ευρώπη.
Ο φόβος αποτελεί συναίσθημα, το οποίο οδηγεί τον παραλογισμό. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις και οι μακάβριες μέθοδοι εκτελέσεων στοχεύουν στο να πείσουν την νέα (και προσοχή εδώ) γενιά των μουσουλμάνων της Ευρώπης πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να ενταχθούν στις τάξεις της. Αυτό τροφοδοτεί την φωτιά.
Οι ανοιχτές κοινωνίες, όσο δικαιολογημένο και εύλογο να είναι το αίσθημα και ο αποτροπιασμός, εάν κινηθούν προς την παγίδα αυτή θα δώσουν κι άλλο καύσιμο στην φωτιά. Η φοβία, η οποία διασπείρεται με το να θεωρείται κάθε μουσουλμάνος πιθανός τρομοκράτης και κατά συνέπεια η ανάλογη αντίδραση από την άλλη πλευρά δεν μπορεί παρά να τροφοδοτεί και να αναγεννά το φαινόμενο σε έναν ατέρμονα φαύλο κύκλο.
Η κάθε προηγμένη κοινωνία, οφείλει να στραφεί και να αναδείξει τις αρχές εκείνες οι οποίες απετέλεσαν πυλώνες προόδου και ανάπτυξης του ανθρώπου και όχι να διολισθήσει στις σκοτεινές μεθόδους ενός επερχόμενου Μεσαίωνα, τόσο επιθυμητού από σκοτεινούς κύκλους.
Η πραγματική ισχύς των Ισλαμιστών έχει άκρως υπερτιμηθεί με την τρομερή μεγέθυνση των φρικιαστικών (όντως) πράξεών της, αλλά ουσιαστικά δεν αποτελεί παρά μία αδύναμη ομάδα, η οποία χρησιμοποιεί πολύ καλά τις ψυχολογικές μεθόδους μέσω των τρομοκρατικών ενεργειών της.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο και τρομερότερο σφάλμα, από το να κάνουμε αυτό, το οποίο επιθυμούν οι τρομοκράτες.
Σαφώς και τα προβλήματα υπάρχουν και είναι εξαιρετικά σοβαρά και δυσεπίλυτα, καμία όμως επιλογή δεν είναι καλύτερη από το να συμβεί το προηγούμενο.
Abyssus abyssum invocat
(Η άβυσσος καλεί την άβυσσο)
