Εάν υπάρχει ένας αριθμός, ο οποίος κυριάρχησε στη ζωή μας αυτή την περίοδο, αυτός είναι ο 534. Τόση είναι η μηνιαία αποζημίωση, η οποία δόθηκε και δίδεται σε εργαζομένους είτε σε αναστολή είτε ως έκτακτο βοήθημα. Και είναι αλήθεια πως αυτά τα 534 ευρώ βοήθησαν σημαντικά αρκετούς να καλύψουν κάποιες ανάγκες τους. Σύντομα όμως αυτό θα αποτελεί παρελθόν και ίσως δεν παρουσιαστεί πάλι… (ίσως). Τι μένει όμως;
Κατά τη γνώμη μου ο αριθμός αυτός υποδηλώνει και τις… 534 δομικές αλλαγές της Ελληνικής κοινωνίας, η οποία μετασχηματίζεται συνεχώς προς το (πολύ) χειρότερο. Διότι όταν ένας τρόπος σκέψης εφαρμόζεται εξαναγκαστικά μεταβάλλει και τον χαρακτήρα. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στο συγκεκριμένο επίδομα.
Πλέον έννοιες, όπως κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων, πλειστηριασμοί, συνωμοσιολογικές θεωρίες, τρίτος πολιτικός σχηματισμός ναζιστικού μορφώματος πριν από λίγα χρόνια, κονσερβοποίηση μισθών στα 400 ευρώ, μαζική κουλτούρα σκουπιδιών στα τηλεοπτικά μέσα και μία τεχνητή – κίβδηλη (fake) ευδαιμονία είναι μεταξύ των 534 αλλαγών. Φαίνεται πως διαμορφώνεται μία νέα κοινωνία (και οικονομία), η οποία επισφραγίστηκε με έναν μυστηριώδη τρόπο με τα 534 ευρώ.
Η πανδημία ήταν μία μεγάλη ευκαιρία, παρά τον πόνο, τον οποίον προκάλεσε και προκαλεί. Αλλά πάντα οι ευκαιρίες συμβαδίζουν με πόνο ανθρώπινο. Δεν κατανοήθηκε όμως αυτό και ενώ αρχικά φάνηκε πως θα αντιμετωπιζόταν με έναν κοινό τρόπο, τελικά ζιζάνια άρχισαν να φυτρώνουν και να διασπούν αυτή τη λογική. Η πορεία είναι γνωστή. Σε συνδυασμό με μία πολύ δύσκολη δεκαετία (τουλάχιστον) μνημονίων και μεταβολών τα 534 της κρατικής εντολής φάνηκαν πως το “κράτος” είναι εδώ και στηρίζει.
Χωρίς να υποτιμώ την αξία τους βλέπω γύρω μου μία κοινωνία, η οποία δυσκολεύεται σε μεγάλο βαθμό να επιβιώσει, πολλοί νέοι άνθρωποι έχουν προσαρμοστεί στην ιδέα μίας μικρής σίγουρης εργασίας, η οποία συμβαδίζει με την προαναφερθείσα fake ευδαιμονία, ελάχιστα όνειρα για κάτι “μεγάλο”, μία μεσαία τάξη (υπολείμματα) αγρίως κουτσουρεμένη και στα όρια της και… επενδύσεις, πολλές επενδύσεις, οι οποίες όμως όλες σχεδόν προέρχονται μέσω της κρατικής οδού (αν και ανήκουν σε ιδιώτες).
Από τα κέρδη αυτών των επενδύσεων συντηρείται και το πνεύμα της σίγουρης εργασίας, από κάποιους φόρους δίδονται τα επιδόματα και οι ενισχύσεις και η πλειοψηφία ονειρεύεται ένα δεκαήμερο διακοπών σε κάποιο Ελληνικό νησί κάθε καλοκαίρι ενώ εκστασιάζεται με εκπομπές τύπου “μικρής αδελφής” ή “ταλέντα και μαγειρέματα”. Προφανώς εάν κάποιος δεν τηρήσει τους κανόνες τιμωρείται. Σίγουρα μία “ευτυχισμένη” κοινωνία προσαρμοσμένη σε μία νέου τύπου μορφή και η οποία μπορεί να έχει διάρκεια εφ’ όσον η συνταγή είναι δοκιμασμένη.
Το μόνο, το οποίο δεν έχει επιτευχθεί ακόμα είναι το έτος να αποκτήσει 534 ημέρες αντί για 365. Μην αγχώνεστε όμως. Τόσες εργάζεστε (534) αλλά δεν το έχετε καταλάβει και δεν καλύπτετε ούτε τις μισές από τις 365.
http://www.pelop.gr/?page=article&docid=635025&srv=28
