Δεν γνωρίζω πόσο καλά αντιλαμβάνομαι ή έχω εμπεδώσει τη σύγχρονη αντίληψη της Ελληνικής κοινωνίας περί πολιτικής αλλά η προσλαμβάνουσα αίσθησή μου είναι πως το πρώτο και κυρίαρχο είναι ο θαυμασμός για την ανάληψη της εξουσίας· όποιας εξουσίας. Αυτό αντικατοπτρίζεται και στους τίτλους, οι οποίοι συνήθως προηγούνται του ονόματος.
Ο θαυμασμός αυτός για την επίτευξη του στόχου θέτει σε εικοστή πέμπτη μοίρα το εάν ο έχων τον τίτλο και το αξίωμα δρα προς όφελος του κοινωνικού συνόλου ή λειτουργεί μόνο ως εγωιστικό κύτταρο προς βλάβη των υπολοίπων. Η ικανότητα κρίνεται ΜΟΝΟ από το γεγονός της επιτυχίας ΤΟΥ (ή ΤΗΣ). Εάν δεν υποκρύπτεται και συγκεκαλυμμένο συμφέρον του τύπου “επιλέγουμε κάποιον, ο οποίος είναι μεν εντελώς ακατάλληλος ή τυχοδιώκτης, αλλά ιδιαιτέρως χρήσιμος, διότι μέσω αυτού θα επιτύχουμε τα ΔΙΚΑ μας συμφέροντα”, τολμώ να παραδεχθώ πως αυτό θα αποτελούσε ειλικρινέστερη προσέγγιση. Αλλά πρέπει και να δηλώνεται όχι να υποκρύπτεται με δήθεν ιδεολογικούς αλαλαγμούς.
Αυτό έχει δημιουργήσει πλέον δεδομένο στην Ελληνική κοινωνία και κανένας σχεδόν δεν σκέφτεσαι, πόσω μάλλον να απαιτεί ο πολιτικός να είναι πραγματικός “υπηρέτης” του συνόλου και όχι μονάδα αυτοθαυμασμού στον καθρέφτη (συνήθως μιας ασημαντότητας εμπρός σε έναν φθηνό καθρέφτη).
Σε άλλες ωστόσο κοινωνίες, όπως η Αμερικανική – και εννοώ τις Ηνωμένες Πολιτείες- ο θαυμασμός του χρήματος (όχι του πλούτου) υπερτερεί σαφώς της πολιτικής εξουσίας. Εξ΄ αυτού προκύπτει και η εξιδανίκευση ακόμα και εγκληματιών (βλέπε και ταινίες, όπως “Ο Νονός”) και σπανιότερα ιδιοφυιών ή επιστημόνων ή ανθρώπων με σπουδαία κοινωνική ή πολιτική προσφορά. Προσέξτε όμως πως η Αμερικανική κοινωνία αφιερώνει σημαντικό χρόνο ΚΑΙ σε αυτή την κατηγορία και οι κινηματογραφικές ταινίες το αποδεικνύουν, κάτι, το οποίο δε συμβαίνει στα καθ΄ υμάς.
Επανερχόμενος τώρα στην Ελληνική πραγματικότητα εάν κάποιος (ή κάποια να μην το ξεχνάμε) με πολλά χρήματα αποφασίσει να εμπλακεί και στην πολιτική τα πράγματα δυσκολεύουν. Αλλά να μην ξεχνάμε και συνέβη στην Ιταλία και τι συμβαίνει τώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Εάν στην Ελλάδα ένας πατατο – καλλιεργητής παραγωγός της Ηλείας με απεριόριστη οικονομική επιφάνεια αποφασίσει να στοχεύσει στην πρωθυπουργία είναι σχεδόν βέβαιο πως η Βουλή θα νομοθετήσει πως… πατάτες και κυβερνητικά αξιώματα τελούν υπό την ιδιότητα του ασυμβίβαστου. Ο λόγος βέβαια δεν πρόκειται περί των πατατών, αλλά του χρήματος, το οποίο επιδιώκει ΚΑΙ πολιτική εξουσία.
Και επειδή όταν συνεδριάζει η (κάθε) Βουλή κανενός η ελευθερία ή η περιουσία δεν είναι ασφαλής ο αγαπημένος μας πατατάς το πιθανότερο είναι να ευρεθεί σε τόπο αναψυχής πίσω από κάγκελα φυτεύοντας… πατάτες (αλλού ίσως θα έβλεπε τις ρίζες των ραδικιών ανάποδα).
Δεν είναι εξ ΄ άλλου τυχαίο πως το ασυμβίβαστο ισχύει για τους εν ενεργεία στρατιωτικούς, διότι ελέγχουν… όπλα ή στους επίσης εν ενεργεία δικαστικούς για ευνόητους λόγους. Οι δικηγόροι, οι ιατροί, οι μηχανικοί ας πούμε δεν αποτελούν κίνδυνο και δεν τίθεται θέμα ασυμβίβαστου με την πολιτική, αφού τα “όπλα” τους δεν απειλούν όπως τα πραγματικά όπλα. Ίσως οι μηχανικοί να έχουν ένα πλεονέκτημα, αφού δύνανται να πετάξουν “τούβλα”, αλλά το ίδιο ισχύει και για τους λειτουργούς της εκπαίδευσης, διότι η Ελλάδα βρίθει τούβλων.
Ας μην επεκταθώ όμως άλλο. Νομίζω ότι εξέθεσα αρκετούς προβληματισμούς και ερεθίσματα.
Πάντως χρήζει ψυχιατρικής ανάλυσης ο θαυμασμός σε πολιτικούς, οι οποίοι σε καταχώνουν σε βάραθρα ή στον έχοντα χρήματα ενώ εσύ βυθίζεσαι στη φτώχεια, ασχέτως εάν αυτοί δεν την προκάλεσαν.
Σημειώνω τέλος πως με τη λέξη “εξουσία” συμπεριλαμβάνω και άλλες μορφές “επιτυχίας”. Άλλο καλός “πωλητής” και άλλο καλό “προϊόν” και τα σκουπίδια ως προϊόντα συνήθως έχουν υψηλότατες πωλήσεις, αλλά σκουπίδια ήταν, σκουπίδια παραμένουν (και μολύνουν και τον τόπο).
Και όπως πάντα ονομαστικές αναφορές επί συγκεκριμένων προσώπων -διότι το άρθρο είναι γενικό- μόλις εντοπισθούν αναγκαστικά θα στέλνονται στον παράδεισο των αποκρυπτόμενων σχολίων.
