Σε ένα βιβλίο βιολογίας διάβασα κάτι, το οποίο με εξέπληξε ή τουλάχιστον δεν το είχα σκεφτεί ποτέ μου. Θα σας το αναφέρω στη συνέχεια.
Τα έντομα παρ΄όλο το μικρό τους μέγεθος μπορούν να διανύσουν αποστάσεις στον αέρα, με την δική τους θέληση. Ακόμα και με κάποια ένταση του ανέμου μπορούν να τα καταφέρουν. Η κανονική πτήση απαιτεί μία προωθητική δύναμη. Δεν πρόκειται για πλανάρισμα, όπου απλά ακολουθείς την ροή του ανέμου.
Τα έντομα είχαν ουσιαστικά τρεις επιλογές προκειμένου να το επιτύχουν και τούτο, διότι απαιτείται δύναμη ώστε να χτυπούν τον αέρα.
Η μία επιλογή ήταν να αυξηθεί η επιφάνεια των φτερών τους, ώστε η αντίσταση να είναι ισχυρότερη.
Η δεύτερη ήταν να δυναμώσουν τους μυς, οι οποίοι συγκρατούν τα φτερά, ώστε να μπορούν να μεταδίδουν την ενέργεια φτερουγίσματος για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και με περισσότερη αντοχή.
Η τελευταία ήταν να υιοθετήσουν ατρακτοειδή μορφή στο σώμα τους, ώστε να επιτύχουν χαμηλότερη αεροδυναμική αντίσταση.
Η λύση όμως, την οποία υιοθέτησαν τα έντομα ήταν η παραγωγή δύο ζευγαριών από… φτερά. Και αυτό, το οποίο με εξέπληξε και αναφέρω στην αρχή του άρθρου είναι πως δεν υπάρχει κανένα έντομο με περισσότερα από τέσσερα φτερά!
Είναι εντυπωσιακό σαν σκέψη, για δύο λόγους:
1. Διότι από τους τρεις πιθανούς δρόμους επέλεξαν τον ευφυέστερο και
2. Διότι δεν προσπάθησαν να προσθέσουν άλλο ένα πίσω, ώστε να έχουν πέντε ή να έχουν εξ ή οκτώ.
Βλέπετε για τα… πόδια δεν ισχύει το ίδιο και η σαρανταποδαρούσα έχει υιοθετήσει πραγματικά μεγάλο αριθμό ποδιών και νομίζω πως δεν είναι ούτε καν 40 αλλά εκατοντάδες.
Αν και τα προηγούμενα, αφού βέβαια τα συνειδητοποιήσεις, διότι προηγουμένως δεν τα έχεις σκεφτεί, ακούγονται κοινοτοπίες έχουν πολλά να διδάξουν.
Τούτο και όσον αφορά την επιλογή αλλά και τον αριθμό.
Δίπλα μου έχω ένα άλλο βιβλίο, το οποίο έχει τίτλο “Κυβερνητική και Βιολογία”. Κυβερνητική είναι η επιστήμη μεταβίβασης εντολών. Πιθανόν εάν επέλεγαν 6 φτερά η διαχείριση από το υποτυπώδες νευρικό τους σύστημα να ήταν αδύνατη. Ή θα έπρεπε από έντομα να μεταμορφωθούν σε κάτι ανώτερο για να τα διαχειριστούν. Τώρα βέβαια η σαρανταποδαρούσα πως τα καταφέρνει με εκατοντάδες πόδια είναι άλλο ζήτημα, αλλά δεν πετάει, σέρνεται!
Οι άλλες επιλογές πάλι είναι εγγενώς μη εφικτές. Πόσο μεγαλύτερα φτερά, πόσο ισχυρότεροι μυς, πώς να τροποποιηθεί η άτρακτος του σώματός τους προς το αεροδυναμικότερο; Αν μη τι άλλο τα έντομα δεν είναι φοιτητές αεροναυπηγικής του M.I.T.
Αλλά τα δύο ζεύγη φτερών είναι μία θαυμάσια επιλογή. Είναι θαυμάσια, διότι τα έντομα πετούν με τα φτερά. Άρα εστίασαν στον πυρήνα του προβλήματος. Ο τρεις αρχικές επιλογές αφορούν το πως θα γίνει βέλτιστη η πτήση όχι όμως πως θα πετάξουν. Ενώ τα φτερά αφορούν την ουσία του προβλήματος
Ο προβληματισμός μου δεν καταλήγει εδώ, σε ένα μάλλον προφανές συμπέρασμα, αλλά επειδή διαισθάνομαι ότι θα έχετε ήδη ετοιμάσει την… ένεση της ουσίας, ένα βήμα πριν αποχαιρετίσετε τον Κόσμο με αυτά, τα οποία διαβάζετε σταματώ εδώ.
Αλλά σκεφθείτε τα προηγούμενα και κάνετε νοερά την μεταφορά σε ένα πραγματικό πρόβλημα σας.
Να μην αναφερθώ στην δομή των οφθαλμών της μύγας, η οποία έχει άμεση συνέπεια την σχεδόν πλήρη αποτυχία της ανθρώπινης παλάμης και την εφεύρεση της μυγοσκοτώστρας. Και τι διαφέρει η παλάμη σας από την μυγοσκοτώστρα; Στο ότι η δεύτερη έχει ένα λεπτό ραβδί, το οποίο επιταγχύνει την κίνηση του χτυπήματος, κάτι, το οποίο ο ανθρώπινος βραχίονας δεν μπορεί να επιτύχει (εκτός ένα έχετε 10 νταν στο Κούνγκ Φου). Αλλά δεν σπουδάζεις καράτε για να μπορείς να σκοτώνεις… μύγες!
Τα έντομα έχουν να μας διδάξουν πάρα πολλά. Και το σημαντικότερο:
Από το ταπεινότερο και ευτελέστερο μαθαίνεις τα σπουδαιότερα.
Τώρα μπορείτε ελεύθερα να… κόψετε τις φλέβες σας λόγω του άρθρου, αλλά τώρα δεν θα χρειαστεί, διότι θα γνωρίζετε πως το τέσσερα είναι ο μέγιστος αριθμός φτερών των εντόμων!
Τι σημαντικότερο από αυτό;
