Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Πέντε Εικόνες με Πολεοδομική Αξία

Περπατώντας σήμερα το μεσημέρι στην Πάτρα εντόπισα σε διάφορα σημεία κάποιες… “πολεοδομικές” στιγμές με ενδιαφέρον…

Η Πράσινη Πόρτα

Κλασσική μεταλλική πόρτα της εποχής, όπου τα σπίτια είχαν κήπο. Ακόμα και σε πολύ μικρά οικόπεδα ήταν σχεδόν δεδομένος ο ελεύθερος χώρος.

Σήμερα ακούω πάρα πολύ συχνά από τους πελάτες μου πόσο πολύ επιθυμούν έστω 5 τμ κήπο στο σπίτι τους!

Είναι μία ανάσα ζωής αυτή.

Δίπλα στην πόρτα και μία ξεχασμένη βρύση. Τότε ήταν ακόμα συνήθης αυτή η κοινόχρηστη παροχή ύδατος. Το νερό έπρεπε πάντα να είναι κοινωνικό αγαθό και κατά τη γνώμη θα έπρεπε να διατίθεται δωρεάν.

Τούβλινος Όροφος σε Πέτρινο Ισόγειο

Από δομικής – στατικής απόψεως όχι και το καλύτερο. Από τεχνικής απόψεως όμως πολύ ευκολότερος τρόπος. Η πέτρα κοστίζει όταν χτίζεται ψηλά. Το τούβλο είναι πολύ ελαφρύτερο υλικό και σαφώς ευκολότερα διαχειρίσιμο. Αλλά σε έναν σεισμό ενδεχομένως ο όροφος να ακολουθήσει την δική του… αυτόνομη πορεία.

Έχω συναντήσει πολλές περιπτώσεις με ρηγματώσεις σε όροφο από τούβλα από ότι σε αμιγώς διώροφα πέτρινα.

Η ομοιογένεια της δόμησης είναι καθοριστικός παράγων όσον αφορά την συμπεριφορά της κατασκευής, ιδιαίτερα στα οριζόντια σεισμικά φορτία.

Κρυφές Γωνιές

Ξεχασμένες γωνιές μέσα στις πολυκατοικίες. Υπάρχουν αρκετές. Πάρα πολλοί ακάλυπτοι χώροι μας δίνουν μία ίδέα του δομημένου περιβάλλοντος εκατό χρόνια πριν. Επειδή όμως περικλείονται από τα ψηλά κτίρια δεν είναι δυνατόν να έχουμε εικόνα από τον δρόμο.

Σε αυτήν την περίπτωση το χωμένο στο βάθος σπιτάκι ξεχωρίζει και με το πολύ όμορφο χρώμα του.

Μία όαση… Και πλέον απομονώνεσαι από ότι συμβαίνει γύρω σου.

Ημι-υπόγεια

Προβλέπονταν από τους πρώτους γενικούς οικοδομικούς κανονισμούς. Τότε θεωρούνταν αυτόνομες ιδιοκτησίες. Στις μεγάλες πόλεις οι πολυκατοικίες του 60-70 συνέχισαν την παράδοση γεμίζοντας τον τόπο με αυτά τα μισο-εντός, μισο-εκτός διαμερίσματα. Συνήθως αυτά είχαν πρόσβαση στον πίσω ακάλυπτο του οικοπέδου.

Ο φωτισμός όμως και ο ηλιασμός σε συνδυασμό με τα γύρω ψηλά κτίρια τα καθιστούσαν άκρως ανθυγιεινά. Κοινώς ποτέ δεν τα έβλεπε ο ήλιος.

Έχουν καταργηθεί πλέον με τον κανονισμό του 1985 και πολύ ορθώς. Οι άνθρωποι δεν είναι ποντίκια.

Επειδή το άρθρο αυτό το γράψω από μνήμης και δεν κοιτάζω τώρα τους παλαιότερους κανονισμούς, εάν κάπου κάνω λάθος αιτούμαι την επιείκειά σας. Θα ήθελα να σημειώσω το μεγάλο ενδιαφέρον σύγκρισης των κανονισμών. Αποτυπώνουν μία δική τους ιστορία. Και είναι χαρακτηριστικές οι διαφορές και κυρίως η βελτίωση της ποιότητας ζωής.

Η δόμηση όμως σε ύψος μετέβαλε άρδην τις συνθήκες και τις συνήθειες. Το χειρότερο ήταν και είναι ο εμποδισμός του ηλιακού φωτός.

Τότε οι φτωχοί στη γη και με υγρασία. Τώρα στους ακάλυπτους με λιγότερο φως.

Είναι μία βελτίωση ωστόσο αυτή.

Οι Μοναχικοί Τοίχοι

Ένας αφημένος τοίχος ενός κατεδαφισμένου κτιρίου. Η επαφή με το γειτονικό δεν επέτρεψε την κατεδάφισή του, αλλά τεχνικά δεν υπάρχει πρόβλημα.

Αυτός ο τοίχος δεν είναι μεσότοιχος (μία θλιβερή κληρονομιά όταν ένας τοίχος εξυπηρετούσε δύο όμορες κατοικίες). Η ύπαρξη των ντουλαπιών δηλώνει πως αυτό ο τοίχος χτίστηκε εξ΄αρχής ανεξάρτητος και για μία κατοικία.

Οι μεσότοιχοι είναι ένα παράδειγμα πως οι νομικοί επεμβαίνουν στην πολεοδομία. Έδιναν δικαιώματα ιδιοκτησίας σε όσους είχαν χτιστεί προ του 1955, όταν απαγορεύτηκαν με τον τότε Γ.Ο.Κ. Δεν θυμάμαι τι προέβλεπε ο κανονισμός του 55 αλλά από το 1985 καταργήθηκαν και πολύ ορθώς απαγορεύτηκαν.

Τονίζω πως δεν ανοίγω τους κώδικες για επιβεβαίωση στο χρονολογικό τμήμα των πληροφοριών, πότε έγινε τι, αλλά γράφω με βάση τη γενική ιδέα.

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)