Πρέπει να ήμουν φοιτητής ακόμα στο Πολυτεχνείο, όταν όπως πολλοί ακόμα άλλοι νέοι ονειρευόμασταν πως θα αγοράζαμε μία… Ferrari (ουστ καπιταλιστικά καθίκια)! Ακόμα το σκέφτομαι για να είμαι ειλικρινής (να την αγοράσω), απλώς η Ferrari δεν έχει την ίδια γνώμη με εμένα. Αλλά τέλος πάντως το θέμα μου δεν είναι ακριβώς αυτό.
Σε κάποια συζήτηση με έναν συμφοιτητή μου, ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν είχε μία (εγώ τουλάχιστον από τον φτωχό μισθό του καθηγητή πατέρα μου είχα… δύο) διαπίστωσα πως ήταν στενοχωρημένος. Η τότε κυβέρνηση σε μία κίνηση μεγάλης βλακείας, ως συνήθως, είχε μειώσει το φόρο πολυτελείας των πολύ ακριβών αυτοκινήτων και η Ferrari φθήνυνε! Αστειεύομαι βέβαια, όσον αφορά τη λέξη “βλακεία” διότι πάντα απεχθανόμουν τη λογική των φόρων πέραν του 10% για όλους, (το έχω εξηγήσει στο παρελθόν αυτό σε πολλές μου αναρτήσεις). Ωστόσο ο συμφοιτητής μου ήταν στενοχωρημένος, διότι η Ferrari πλέον καθίστατο προσιτή! Όταν ομιλούμε περί προσιτής Ferrari αναφερόμαστε σε ποσά της τάξεως των 300 χιλιάδων ευρώ· με τη μείωση θα κόστιζε μόνο… 270 χιλιάδες ευρώ! Pure bargain (καθαρή ευκαιρία)!
Και για ΑΥΤΟ ακριβώς είχε στενοχωρηθεί, διότι πλέον θα μπορούσε (υποτίθεται) και κάποιος άλλος ενδεχομένως να επωφεληθεί από την τιμή ευκαιρίας (!) και να αποκτήσει μία Ferrari, την οποίαν τόσο πολύ επιθυμούσε ο ίδιος (εντάξει και εγώ)!
Η λογική στη σκέψη του δεν ήταν πως προσέγγιζε το όνειρο κατά 30 χιλιάδες κοντύτερα, αλλά πως αυτή η αστεία μείωση (περί αστείας πρόκειται στα 300 χιλιάρικα) θα διευκόλυνε και άλλους να την αγοράσουν! Προφανώς ούτε αυτός, ούτε εγώ αγοράσαμε ποτέ Ferrari και δεν ήταν αυτή η διαφορά των 30 χιλιάδων, η οποία μας εμπόδισε, αλλά αυτή των 299,900 (εντάξει 100 ευρώ είχαμε… ή μήπως όχι;).
Το θέμα είναι πως σε μία αγορά, όπου εάν δεν είχες μπάρμπα στην Κορώνη δεν έκανες βήμα ή εάν δεν ήσουν αρκετά ικανός έως αδίστακτος πάλι θα έμενες στάσιμος το ζητούμενο ήταν μία… Ferrari! Θυμάμαι χαρακτηριστικά την απάντηση του πατέρα μου όταν του το ανέφερα και πόσο μας είχε στενοχωρήσει (χα, χιούμορ) η μείωση του φόρου:
“Μπράβο παιδί μου”, μου είπε “υποστήριζε κάτι στο οποίο εσύ δεν έχεις συμμετοχή και ωφελεί εκείνους, οι οποίοι έχουν και σίγουρα θα… προοδεύσεις” και εννοούσε πως όταν κάτι είναι εκτός εμβελείας σου (καλώς ή κακώς, δικαίως ή αδίκως) τι ασχολείσαι;
Προσέξτε! Δεν μου είπε “δεν πρόκειται ποτέ να αγοράσεις Ferrari”, διότι αυτό θα ήταν μία ανήθικη έκφραση, αλλά πώς όταν δεν είναι το ζήτημα σου αυτό, η μείωση του φόρου για κάτι, το οποίο εκ των πραγμάτων δεν προσεγγίζεις δεν έχει νόημα. ΔΕΝ έγινε για ΕΣΕΝΑ!
Λοιπόν! Η οικονομική ειδησεογραφία είναι γεμάτη με επενδύσεις εκατομμυρίων και θαυμαστά (λέμε τώρα) έργα, ενώ η πλειοψηφία αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα· και να στενοχωριέσαι κι από πάνω γιατί δεν προχωρούν οι επενδύσεις… χμ.
Κάπου κάτι δεν πάει καλά εδώ.
Αλήθεια, ποιο είναι το τελευταίο μοντέλο της Ferrari;
