Τα φουρούσια άδεια και ξεχασμένα. Κάποτε στήριζαν ένα μπαλκόνι. Κάποτε… Γιατί τώρα στη θέση του μπαλκονιού δεν υπάρχει τίποτα. Και στη θέση της μπαλκονόπορτας ένα μικρό παράθυρο. Όσο-όσο για να περνά λίγο φως.
Κι όμως εκεί δεν ήταν για παράθυρο. Ήταν για μία μπαλκονόπορτα και ένα μπαλκόνι να ΣΤΕΚΕΣΑΙ. Αλλά… γιατί;
Εκεί υπήρχε και ένας όροφος. Κατεδαφίστηκε αλλά έμεινε και λίγο από δαύτον. Και τα άδεια φουρούσια και το μίζερο παράθυρο ξέμειναν για να θυμίζουν πως εκεί ΥΠΗΡΧΕ ένας όροφος. Ένας όροφος, ο οποίος σφραγίστηκε με σενάζ από μπετόν, ώστε να μην ξαναγίνει. Σύμφωνοι και να προστατεύει αυτό, το οποίο έμεινε όρθιο.
Όπως εμάς τους ανθρώπους. Εκεί, όπου η ζωή μας ήταν για κάτι πολύ παραπάνω, ένας σεισμός, μια ατυχία, “κάτι”, άθελά μας, διότι ΚΑΝΕΝΑΣ μας σχεδόν ποτέ δεν επιδιώκει την κατεδάφισή του, μας έφερε με δυο άδεια φουρούσια και ένα παραθυράκι. Να βλέπουμε τι; Να στεκόμαστε πού;
Όχι! Δεν είμασταν για ισόγεια. Είμασταν εξ΄ αρχής για κάτι πολύ περισσότερο. Μην το δεχτούμε. Μη σφραγίζουμε τη μοίρα μας σε κάτι πολύ λιγότερο από εκείνο, για το οποίο προοριζόμασταν για μία δήθεν ασφάλεια όσων απέμειναν. Ούτε να κλείνουμε τα άλλα ανοίγματα της ζωής μας.
Ας φύγουμε από εκεί. Δεν είναι το κενό μπαλκόνι η ζωή μας. Ούτε το λιγοστό φως του παραθύρου ο προορισμός μας. Μην αρκεστούμε στο λίγο… Καλύτερα να περπατάμε ΟΡΘΙΟΙ στο δρόμο, παρά εγκλωβισμένοι να βλέπουμε τα θλιβερά φουρούσια και σκυφτοί να προσπαθούμε να συλλέξουμε λίγο από το φως του παραθύρου, το οποίο ήταν για να είναι μπαλκονόπορτα…
