Δεν θα μπορούσε να υπάρξει Ρασπούτιν εάν δεν υπήρχε Τσαρικό καθεστώς. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει Κεμάλ εάν δεν υπήρχε η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει Χίτλερ εάν δεν υπήρχε Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Ούτε ο Τζων Κένννεντυ εάν δεν υπήρχε το Βιετνάμ.
Πολλοί άνθρωποι είναι αποτελέσματα της εποχής τους και οι ίδιοι ακριβώς δεν θα υπήρχαν ποτέ στην ιστορία εάν δεν τους πλαισίωναν καταστάσεις και γεγονότα. Ο Ρασπούτιν ήταν η έκφραση ακριβώς της απόλυτης διαφθοράς και αθλιότητας ενός καθεστώτος. Ήταν ο ίδιος το καθεστώς. Αλλά όταν υπάρχει Ρασπούτν υπάρχει και ένας Γιουσούπωφ.
Ο Φήλιξ Γιουσούπωφ δεν ήταν ένας επαναστάτης. Δεν ήταν μπολσεβίκος. Ήταν πρίγκιπας προερχόμενος από την δεύτερη σε πλούτο οικογένεια (μετά αυτής των Ρομανώφ). Κι όμως ήταν εκείνος, ο οποίος δολοφόνησε το ίδιο το καθεστώς, στο οποίο ανήκε απόλυτα. Ήταν ο δολοφόνος του Ρασπούτιν.
Και τον Ρασπούτιν τον γνωρίζουν όλοι. Όχι όμως τον πρίγκιπα. Πέθανε άσημος το 1967 στο Παρίσι χαμένος στις φυσαλίδες των κυμάτων, τα οποία ο ίδιος με τον τρόπο του δημιούργησε. Και δεν επρόκειτο για απλές ρυτίδες του νερού αλλά παλιρροιακά κύματα, τα οποία σάρωσαν την ιστορία και τους λαούς της. Όταν επέρχεται σήψις σε ένα σώμα, τα ίδια τα παράγωγά του πρόκειται να το σκοτώσουν.
Που είχε δίκιο ο Ρασπούτιν;
Σε ένα μόνο. Είχε προειδοποιήσει τον Τσάρο πως ο δικός του θάνατος θα σηματοδοτούσε και το τέλος του Τσάρου και της δυναστείας του. Και όντως 15 μήνες μετά το ξέβρασμα του πτώματος του από τον ποταμό Νέβα ο Τσάρος και όλη η οικογένεια του έπεφταν νεκροί από τις σφαίρες των μπολσεβίκων. Οι σφαίρες σκότωσαν και μία ολόκληρη εποχή.
Βρείτε σήμερα ποιος είναι ο Τσάρος, ποιος είναι ο Ρασπούτιν και ποιος θα είναι ο Γιουσούπωφ.
