Χθες το βράδυ έκανα το τραγικό λάθος και άνοιξα την τηλεόραση. Σε ένα πρωτεύον ιδιωτικό κανάλι είχε μαγνητοσκοπημένη μία θεατρική παράσταση αχαρακτήριστης αισθητικής. Αλλά δεν σκοπεύω να σχολιάσω αυτό.
Στη σκηνή ήταν έξι περίπου πανύψηλες, προκλητικά ντυμένες και όμορφες κοπέλες, αν και με τόσο μακιγιάζ δεν είμαι σίγουρος πως το πρωί θα καταλάβαινες ποιά έβλεπες το βράδυ. Αλλά ούτε και αυτό θέλω να σχολιάσω.
Αυτές οι κοπέλες κάποια στιγμή άρχισαν τον χορό τύπου καν-καν. Τα καλλίγραμμα πόδια τους αλλά και τα όμορφα κορμιά τους δεν ήταν ικανά να βελτιώσουν την ποιότητά του χορού τους, αλλά πιστεύω πως έκαναν ό,τι μπορούσαν. Αλλά και αυτό δεν είναι το ζήτημα του σχολίου.
Αυτό, το οποίο θα ήθελα να σχολιάσω είναι το πως όλες είχαν ένα πλατύ (υποχρεωτικό) χαμόγελο. Έχετε δει ποτέ χορεύτριες, οπουδήποτε, να χορεύουν… μουτρωμένες; Ούτε για αστείο!
Ωστόσο πίσω από αυτό το χαμόγελο ποιός άραγε γνωρίζει τι κρύβεται; Οι θεατές βλέπουν δίμετρα μοντέλα να χαμογελούν χορεύοντας και νιώθουν πως τα κορίτσια βιώνουν την μεγαλύτερη ευτυχία.
Κι όμως, αυτό το χαμόγελο μπορεί να κρύβει μία άθλια ποιότητα ζωής και καθημερινότητας, μία μόνιμη άμυνα έναντι των επιβουλών κάθε είδους (σεξουαλικών, οικονομικών, εργασιακών, οικογενειακών), οτιδήποτε για να αναφέρω μερικές. Κι όμως αυτά τα κορίτσια (και δεν αναφέρομαι ούτε στο άγνωστο για εμένα ποιόν τους, ως χαρακτήρες), χορεύουν χαμογελώντας. Τούτο προς χάριν των θεατών τους, (επίσης κάθε είδους).
Παιδιά όμως αυτή είναι η ίδια η ζωή. Ένας χορός. Άλλοτε στα κάρβουνα, άλλοτε στη μπάρα ενός καταγωγίου, άλλοτε στη λαμπερή σκηνή ενός Λίντο ή ενός Μουλέν Ρουζ. Και πάντα χορεύεις. Παντού όμως οφείλεις να χαμογελάς!
Χαμογέλα λοιπόν όταν χορεύεις!
