Απόψε παρευρέθηκα στα εγκαίνια της Έκθεσης Πατρινών καλλιτεχνών στην Αγορά Αργύρη (για όσους είναι από Πάτρα τη γνωρίζουν). Συναντήθηκα με πολλούς αγαπημένους φίλους, τους οποίους είχα και αρκετόν καιρό να δω. Για τα έργα, τα οποία εκτίθενται δεν θα γράψω, διότι το καλύτερο είναι να επισκεφθείτε την έκθεση και να τα περιεργαστείτε. Χάρηκα όμως, διότι άνθρωποι τους οποίους γνώριζα από παλιά συνεχίζουν δημιουργικά να προσφέρουν ΚΑΙ στον καλλιτεχνικό τομέα. Και παραμένουν νέοι, διότι απλούστατα… δημιουργούν!
Συνάντησα επίσης έναν θαυμάσιο άνθρωπο με ένα ανάπηρο σκυλάκι. Δεν γνωρίζω το όνομά του αλλά το γεγονός πως επί επτά έτη έχει δίπλα του ένα σκυλάκι, το οποίο χτυπήθηκε από αυτοκίνητο και δεν μπορεί να περπατήσει παρά με τα δύο μόνο μπροστινά του ποδαράκια μου λέει πάρα πολλά! Και το ζωάκι ήταν και δραστήριο και χαρακτηριστικά ευτυχισμένο – φροντισμένο. Τι να γράψω εδώ;
Παρακολούθησα επίσης και την οπτικοποιημένη ομιλία της εικαστικού και ιατρού Ευαγγελίας Τσιμπρή με θέμα τον Φώτη Κόντογλου. Περιεκτική και μεστή σκιαγράφησε η ομιλήτρια την καλλιτεχνική πορεία του σπουδαίου καλλιτέχνη για τον οποίον προσωπικά ομολογώ γνώριζα ελάχιστα, αλλά πλέον νομίζω πως έμαθα τόσα πολλά. Και αυτή είναι η επιτυχία μίας παρουσίασης. Την ευχαριστώ θερμά!
Και κατόπιν η καταιγίδα. Δεν ήθελα απόψε ούτε αυτοκίνητο αλλά ούτε και ομπρέλα. Και φυσικά επέστρεψα σπίτι… κολυμπώντας και ήταν τόσο διασκεδαστικό! Σκεφτόμουν και πάλι ωστόσο το θέμα με τις στοές της Πάτρας. Κάποτε (και τώρα εκεί όπου υπάρχουν) μπορούσες να τη διασχίσεις ολόκληρη και να μη στάξει σταγόνα επάνω σου… Σήμερα μου έσταξε ο μισός ουρανός μαζί με τα αδέσποτα νερά από τις… εναέριες υδρορροές!
Δεν διδασκόμεθα από το παρελθόν… Αλλά όλα τα προηγούμενα σε μόλις δύο, δυόμιση ώρες. Χρόνο… έχουμε τελικά!
Στη μία φωτογραφία η Αγγλικανική εκκλησία της Πάτρας με φόντο το συννεφιασμένο ουρανό (πριν την καταιγίδα).
Στην άλλη στιγμιότυπο από την ομιλία της Κυρίας Ευαγγελίας Τσιμπρή με τον Φώτη Κόντογλου να παρατηρεί από το Επέκεινα.