Διαβάζοντας προχθές τις εξελίξεις σχετικά με την υπόθεση κατηγορίας παιδικής κακοποίησης, η οποία επικρέμεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια εναντίον του σπουδαίου σκηνοθέτη Ρομάν Πολάνσκι έκανα μερικές σκέψεις.
Σκέψεις, οι οποίες σε συνδυασμό με παρατηρήσεις με έχουν οδηγήσει σε ένα συμπέρασμα:
Όλοι οι άνθρωποι πέραν των γενικών προβλημάτων, τα οποία αντιμετωπίζουν υπόκεινται σε μία κατάσταση την οποία αυθαίρετα ονόμασα «σύνδρομο Πολάνσκι».
Έχουν να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν σε μακροχρόνια βάση και πολύ συχνά ισοβίως δύο κυρίαρχα ζητήματα-σοβαρά προβλήματα.
Το ένα έχει προέλθει από μη ελεγχόμενα αμεσα τουλάχιστον από τους ίδιους γεγονότα, όπως άδικες κατηγορίες, θάνατο προσφιλούς ατόμου, εκ γενετής μόνιμη αναπηρία ή ό,τι άλλο,
ενώ το δεύτερο, από γεγονότα, τα οποία οι ίδιοι έχουν προκαλέσει είτε από λάθος είτε από δόλο είτε από αμέλεια είτε και από άγνοια.
Στην περίπτωση του Πολάνσκι το πρώτο είναι η δολοφονία της 8 μηνών εγκύου συζύγου του Σάρον Τέιτ από την συμμορία του Μάνσον στο σπίτι του ενώ το δεύτερο είναι οι κατηγορίες παιδικής κακοποίησης 13χρονου κοριτσιού σε πάρτυ.
Δεν υπεισέρχομαι καθόλου σε λεπτομέρειες επί των προηγουμένων ή εάν το δεύτερο ευσταθεί πραγματικά, σημασία έχει πως είναι μία υπόθεση, η οποία δεν έχει λήξει. Όσο για το πρώτο ποτέ δεν μπορεί να διαγραφεί ή να αναστραφεί ως γεγονός, αφού αφορά δολοφονία. Πρέπει να ζει και να δημιουργεί και με τα δύο αυτά γεγονότα μόνιμα στην ζωή του.
Αυτό λοιπόν το ονομάζω «σύνδρομο Πολάνσκι» και έχω την εντύπωση πως ισχύει για όλους τους ανθρώπους. Το γιατί συμβαίνει είναι ένα άλλο ζήτημα, αλλά φαίνεται πως το ταξίδι της ζωής προσομοιάζεται με ένα ταξίδι στον ωκεανό με μικρή βαρκούλα.
Πέραν από τις καταιγίδες και τις θύελλες, αλλά και την υπέροχη νηνεμία κάτω από τον ήλιο, το ταξίδι εμπεριέχει και δύο τεράστιες δίνες (ρουφήχτρες). Την μία την βλέπεις και πέφτεις μόνος σου μέσα, ενώ στην άλλη ευρίσκεσαι χωρίς να το καταλάβεις.
Εάν δεν μπορέσεις να ξεφύγεις από την περιστροφική τους κίνηση καταβάλλοντας τεράστιες δυνάμεις ομολογουμένως δεν πρόκειται να προχωρήσεις στην ζωή σου και θα περιστρέφεσαι αενάως στα τοιχώματά της, έως ότου έλθει η ώρα να σε τραβήξει στα βάθη της και να χαθείς ΧΩΡΙΣ όμως ποτέ να ολοκληρώσεις το ταξίδι σου.
Δεν μπορώ παρά να κλείσω με τα λόγια του Τεύκρου προς τους συντρόφους του μετά την κατάκτηση της Τροίας και πριν την αναχώρηση για την Πατρίδα τους:
«nil desperandum»-«ΠΟΤΕ απελπισία»
«cras ingens iterabimus aequor»-«αύριο θα διαπλεύσουμε τον τεράστιο ΩΚΕΑΝΟ»