(Ξέχασέ το Τζέϊκ, εδώ είναι η Τσάϊνατάουν!)
Παρ’ όλο που έχω σχολιάσει και πάλι στο παρελθόν τη συγκεκριμένη ταινία και την θαυμάσια (ναι, υπέροχη, καταπληκτική) μουσική της δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να μην αναρτήσω πάλι το Love Theme…
Όταν ακούω αυτή τη μουσική νομίζω ότι ταξιδεύω με μία ανοικτή Packard του 1930 στην έρημο από το Λος Άντζελες προς τη Νεβάδα και την Αριζόνα. Μία θλιβερή μουσική όμως, όπως και η υπόθεση της ταινίας… θλιβερή αλλά και πραγματική (απόλυτα πραγματική όμως), όπου κερδίζει ο “κακός” και κανένα “happy end” δεν υπάρχει.
Στο αρχικό και “μυθικό” σενάριο του Ρόμπερτ Τάουνι το τέλος είχε “happy end”, αλλά παρ’ όλες τις πιέσεις και από τον Τάουνι και τον παραγωγό Ρόμπερτ Έβανς, ο Ρομάν Πολάνσκι δεν ενέδωσε και άφησε την σκληρή αλλά και αληθινή εκδοχή των γεγονότων.
Αυτό το τέλος κατά τη γνώμη μετατρέπει μία αριστουργηματική ταινία σε αθάνατη. Και η αντισυμβατική προσέγγιση μη ικανοποίησης του θεατή μπορεί να του αφήνει μία πικρή γεύση στο στόμα, αλλά αναγνωρίζει πως η ταινία ήταν έντιμη και δεν τον εξαπάτησε.
Διότι αγαπητές/οί μου φίλες και φίλοι:
Ξεχάστε το, αυτή είναι η ζωή…
Σημ. Το μουσικό θέμα της ταινίας το συνέθεσε (και ηχογράφησε) ο σπουδαίος Τζέρι Γκόλντσμιθ μέσα σε… 10 μόνον ημέρες! Δεν είναι η ταχύτητα εχθρός της ποιότητας… Τα ταλέντα μπορούν να κάνουν τα αδύνατα, δυνατά και πάρα πολύ γρήγορα, διότι και πάλι αγαπητές/οί μου, αυτή είναι η ζωή!
