Προ καιρού περιπλανιόμουν στα βουνά. Βλέπετε ο συνδυασμός των πέτρινων κτιρίων και της κινηματογραφικής παραγωγής είναι εξαιρετικά ταιριαστός.
Ήταν αργά το απόγευμα όταν επέστρεφα από το Σπίτι της Κατερίνας, αλλά από μία μη συνηθισμένη διαδρομή. Εν τω μεταξύ έχω και ένα ας πούμε “βίτσιο”. Οταν βρίσκω έναν χωματόδρομο χωρίς κάποια ένδειξη για το προς τα που κατευθύνεται τον ακολουθώ. Φυσικά εκτός διαδρομής.
Το ίδιο ακριβώς έκανα και πριν από λίγο καιρό. Κάπου έστριψα, κάπου ψιλο-χάθηκα και εν τέλει βρέθηκα σε ένα απόμερο και μυστηριώδες σημείο.
Καταιγιστικά σκέφτηκα το σενάριο της ταινίας, -μάλλον με ενέπνευσε το περιβάλλον- και κατόπιν για να έχω και την σκηνική εικόνα φωτογράφισα την περιοχή.
Συνηθίζω επίσης να δοκιμάζω και διάφορες ρυθμίσεις καθαρά για κινηματογραφικούς σκοπούς.
Το βράδυ όταν “εμφάνισα” τις φωτογραφίες και τις παρατηρούσα αμέσως είδα κάτι, το οποίο μου απέσπασε την προσοχή. Στην φωτογραφία, την οποία δημοσιεύω διέκρινα ένα πρόσωπο… με μία κραυγή απόγνωσης.
Δοκιμάστε κι εσείς να επιβεβαιώσετε την άποψή μου.
Η αλήθεια είναι ως εντυπωσιάστηκα αν και στατιστικά γνωρίζω πως μπορεί να υπάρξει ένας φανταστικός συνδυασμός εικόνων, οι οποίες να δημιουργούν μία απατηλή εικόνα.
Από την άλλη πλευρά, γιατί να εμφανισθεί αυτή η συγκεκριμένη μορφή και όχι κάτι άλλο;
Η φωτογραφία αποτυπώνει ένα ρέμα και είναι σε μικρή ταχύτητα κλείστρου (συγκεκριμένα 1/400 του δευτερολέπτου).
Την ίδια ακριβώς αποτύπωσα με διαφορετικές παραμέτρους λήψεις, κάτι, το οποίο δεν συνηθίζω.
Σε επόμενο ταξίδι αποφάσισα να δοκιμάσω πάλι, ώστε να αποκλείσω το τυχαίο.
Κι όμως στην επόμενη φωτογραφία αποτυπώνεται απολύτως καθαρά ένα πρόσωπο νέου, κάτω των 30 ετών, με το χαρακτηριστικό μουστάκι και την χωρίστρα μαζί με την γραβάτα της εποχής του 1910-20. Σε άλλο μεν σημείο αλλά στο ίδιο κάδρο της φωτογραφίας! Αυτήν δεν σας την δείχνω για την ώρα.
Αμέσως καταφεύγω στις… πηγές! Ο Πατέρας μου ήταν άριστος λαογράφος του τόπου του. Ανατρέχω στο βιβλίο του (Λαογραφία Καλαβρύτων, 1974) και διαβάζω για τα μέρη, τα οποία ‘κρατούν” στοιχειά. Διάβασα πολύ όμορφες ιστορίες, τις οποίες είχα ακούσει (με τρόμο είναι αλήθεια) μικρός. Το ωραίο είναι πως αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο με έβαζε να του το διαβάζω για να το διορθώνει. Μην ξεχνάτε πως πριν από κάποια χρόνια δεν υπήρχαν οι αυτόματοι ορθογράφοι (με τα τόσα λάθη τους) και η δουλειά έπρεπε να γίνει χειροκίνητα. Φυσικά εγώ ούτε πέντε λεπτά δεν άντεχα αλλά θυμάμαι πως το βιβλίο αυτό του το διάβασα δύο φορές (με μεγάλο κόπο). Και τελικά επανήλθα!
Δεν θα σας αποκαλύψω ούτε το σημείο του συγκεκριμένου “στοιχειωμένου” ρέματος, ούτε και την υπόθεση (προφανώς)!
Εγώ απλά μένω με το (αναπάντητο) ερώτημα: είναι αλήθεια ή η τύχη μου παίζει κάποιο παιγνίδι;
Οπως και να έχει το ζήτημα, το παιγνίδι είναι δημιουργικό, συνεπώς αποδέχομαι την πρόκληση!
