Το ότι η ζωή προσομοιάζεται με ένα στενό μονοπάτι το έχετε διαβάσει. Μάλιστα στενό μονοπάτι. Αλλά όχι και τόσο στενό, όπως νομίζετε. Περίπου ένα μέτρο. Είναι όπως ένα τυπικό πεζοδρόμιο σε οποιονδήποτε μικρό δρόμο.
Υπάρχει περίπτωση να φύγετε από την πορεία σας; Όχι βέβαια, εκτός και εάν σκοντάψετε πολύ άσχημα ή κάποιος θέσει ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο ή για κάποιους άλλους λόγους πέραν του δικού σας ελέγχου. Μέχρι εδώ όλα καλά και κατανοητά. Το θέμα είναι πως αυτό το πεζοδρόμιο ΔΕΝ είναι τοποθετημένο στο έδαφος, αλλά εκατό μέτρα παραπάνω. Το ίδιο στέρεο, το ίδιο φαρδύ, αλλά… εκατό μέτρα στον αέρα· και όχι μόνον αυτό, αλλά από κάτω του έχουν τοποθετηθεί οι καταρράκτες του Νιαγάρα. Και εάν πέσεις… σε κατάπιαν τα ορμητικά νερά και χάθηκες!
Γιατί λοιπόν αυτό το μονοπάτι ή έστω πεζοδρόμιο να είναι τόσο επίπονο να το διασχίσει κανείς, αφού εάν ήταν στο έδαφος δεν θα υπήρχε ουσιαστικά πρόβλημα;
Διότι υπεισέρχεται ο… φόβος! Ο οποίος συνοδεύεται και από την ανησυχία του “τι θα γίνει, εάν…”. Και θεωρητικά ενώ το ίδιο μονοπάτι θα ήταν τόσο βατό στη γη, καθίσταται ανυπόφορο ή φοβερά επίπονο για αυτόν ακριβώς το λόγο. Ο φόβος θα σε οδηγήσει στο να πέσεις κάποια στιγμή ενώ εάν κοιτάζεις μόνο εμπρός θα περάσεις κάπως ομαλά την άβυσσο.
Ο ίλιγγος του ύψους είναι συστατικό μέρος του φόβου.
Και εάν πέσεις νομίζεις πάλι πως χάθηκες και θα τελειώσουν όλα. Εμ, όχι. Νομίζεις! Πάλι θα πρέπει να περάσεις απέναντι, αλλά τώρα κολυμπώντας στα ορμητικά νερά και καταμουσκεμένος. Και εδώ μπορεί και να πνιγείς.
Τώρα, συνέχισε να φοβάσαι!
Α! Ξέχασα! Και κάτι ακόμα. Εάν αναρωτιέσαι γιατί να είναι τοποθετημένο στα 100 μέτρα και γιατί από κάτω να υπάρχουν οι καταρράκτες του Νιαγάρα έχεις ήδη… φύγει!
