Από μικρός με συνάρπαζε η ιδέα ενός μπαλονιού, το οποίο ξέφευγε από τα χέρια κάποιου παιδιού και πετούσε προς τον ουρανό. Στην πραγματικότητα θα ήθελα να ήμουν κι εγώ εκεί σκαρφαλωμένος να βλέπω τον κόσμο από ψηλά. Γιατί, όπως στο θαυμάσιο τραγούδι του Κώστα Χατζή:
Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ’ ένα μικρούλι τόπι
Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις
Ναι όμως ΔΕΝ είμαι εκεί ψηλά αλλά στη Γη και περπατώ ανάμεσα σε αυτά, τα οποία από ψηλά θα μου φαίνονταν (και είναι) ασήμαντα. Κι εγώ την παίρνω στα σοβαρά… μέχρι να δω ένα μπαλκόνι να πετάει εκεί ψηλά…
