Το πλατανόφυλλο μου αρέσει πολύ σαν φύλλο. Η Θεϊκή του σχεδίαση δεν αφήνει περιθώρια για άλλες σκέψεις. Τελείωσε! Το πλατανόφυλλο σχεδιάστηκε για να είναι περίτεχνο και όχι να είναι ένα απλό φύλλο. Τα περισσότερα φύλλα στη φύση είναι απλά. Και εάν δεν είναι απλά είναι σαν βελόνες. Τούτο δω όμως αποφάσισε να γίνει δαντέλλα.
Και το ωραίο είναι να γίνει να δαντέλλα σε ένα σπουδαίο δένδρο: Τον Πλάτανο. Διότι ο πλάτανος έχει μιά λεβεντιά. Είναι λεβεντόδεντρο. Πόσοι χοροί δε χορεύτηκαν γύρω από τον κορμό του και πόσες επαναστάσεις δεν ξεκίνησαν κάτω από τα φύλλα του. Κι αυτός εκεί αγέρωχος όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι πάντα ο γεροπλάτανος.
Το κακό όμως με τα φύλλα είναι πως πέφτουν. Βέβαια δεν πέφτουν χωρίς λόγο, αλλά πέφτουν. Και ο πλάτανος έχει και μια αδυναμία. Τρελαίνεται για το νερό! Δώστου πηγή, δώστου ρυάκι, ρέμα, χείμαρρο και πάρτου τη ψυχή. Όχι πως δεν τα καταφέρνει καλά και στα ξηρά βουνά, αλλά δίπλα στο νερό “ανθίζει”!
Και τότε σαν φυσική απόρροια τα πλατανόφυλλα όταν αποχαιρετούν το γονιό τους πέφτουν στο νερό.
Μα αυτή ήταν η μοίρα τους τελικά; Να λάμψουν το καλοκαίρι και να γίνουν λεπτό στρώμα επάνω σε τρεχούμενα ρυάκια; Κι αυτή ήταν όλη κι όλη η ζωή τους; Να μεγαλώσουν και μετά καφετιά όπως είναι και ξερά να χαθούν στις ρεματιές;
Κι έτσι τα πλατανόφυλλα ήταν θλιμμένα…
Κάποτε όμως ένας τσέλιγκας λεβέντης, τον γνώριζαν γιατί ερχόταν εκεί με τα ζώα του να τα ποτίσει κάθισε δίπλα στον πλάτανο και άρχισε να κλαίει. Πόνος βαθύς τον έτρωγε στα σωθικά του. Κι ο τσέλιγκας δεν ήταν παιδαρέλι αλλά περήφανος λεβέντης…
Τώρα όμως έκλαιγε. Και όπως τα δάκρυα του πέφταν στο νερό, μαζί με τα πλατανόφυλλα , άρχισαν αυτά ν΄ αναρωτιούνται. Μα πρέπει να είμαστε μείς θλιμμένα, όταν ο αρχι-τσέλιγκας κλαίει κι αυτός; Εμείς τουλάχιστο δώσαμε τη σκιά μας όσο είχαμε τη ζωή μας και τώρα περιμένουμε να χαθούμε στη ρεματιά. Τα δάκρυά του όμως θα γίνουν ένα με το νερό και θα χαθούν. Μήπως άδικα είμαστε θλιμμένα;
Κι εκεί που λέγανε αυτά ο τσέλιγκας ζυγώνει, σφίγγει τη γροθιά του κι ορκίζεται στον αγέρωχο πλάτανο:
“Όπως πέφτουν τα πλατανόφυλλα σου άρχοντα πλάτανε ας πέσουν κι εμένα τα δάκρυά μου. Η θλίψη μου ήρθε μα θα περάσει. Κι όπως τα πλατανόφυλλά σου σκεπάζουν το νεράκι που τρέχει έτσι κι εμένα η ζωή μου θα συνεχίσει κάτω από τη θλίψη της”.
Και τότε όλα τα φύλα ανέκραξαν:
“Γεια σου λεβέντη τσέλιγκα ποτέ σου μη λυγίσεις. Κι όταν τα δάκρυα πάλι σούρθουνε, να ρθεις να μας μιλήσεις. Γιατί τα δάκρυα κι οι θλίψεις σου είναι σαν εμάς. Πέφτουμε, αλλά ο πλάτανος μας μένει λεβέντης και κραταιός”.
Κι ο τσέλιγκας μας έφυγε για να ξανάρθει, τα πλατανόφυλλα θα φύγουν για να ξανάρθουν κι ο πλάτανος θα είναι εκεί να μας το θυμίζει.
__________
Συγγνώμη παιδιά, δεν κατάλαβα πως μου βγήκε αυτό το κείμενο. Έβλεπα κάποιες πολύ πρόσφατες κινηματογραφήσεις μου και ήθελα από μέσα μου να το γράψω. Είδα μέσα στο ρυάκι και τα πλατανόφυλλα ολόκληρη την ιστορία του πονεμένου μας τόπου. Του γνήσιου όμως και λεβέντικου. Αυτό μου θύμισαν τα πλατανόφυλλα. Να σιμώνετε έναν πλάτανο και να είστε πάντα αγέρωχοι.
