Υπάρχει μία πολύ όμορφη ιστορία, η οποία ενδέχεται να είναι Περσικής καταγωγής, αλλά εγώ θα σας περιγράψω την Εβραϊκή της εκδοχή, την οποία γνωρίζω.
Ο βασιλεύς Σολομών ήταν ο άνθρωπος των απόλυτων δώρων. Ουσιαστικά τα είχε αποκτήσει όλα στη ζωή του, σοφία, δόξα, πλούτο.
Φαίνεται όμως πως είχε και μερικές μικρές ανθρώπινες αδυναμίες.
Θέλοντας να πειράξει λοιπόν τον καλύτερο και πλέον έμπιστο του υπουργό (Μπενάϊα μπεν Γιεχουντά το όνομά του περίπου, το μπεν σημαίνει γυιός) του ζήτησε να του εύρει για την εορτή του Σουκότ (μία θρησκευτική εορτή) ένα μαγικό δαχτυλίδι.
Ο Μπενάϊα ενώπιον της αυλής φυσικά και δέχθηκε, αλλά ρώτησε τον βασιλιά του, τι το ιδιαίτερο έχει αυτό το δαχτυλίδι, το οποίο τόσο πολύ ήθελε να αποκτήσει.
Ο βασιλιάς του αποκρίθηκε, πως αυτό το δαχτυλίδι έχει την μαγική ιδιότητα, “να λυπεί τους ευτυχισμένους και να χαροποιεί τους δυστυχισμένους”! Ο Σολομών όμως γνώριζε πως δεν υπήρχε τέτοιο δαχτυλίδι, το ίδιο και οι υπόλοιποι υπουργοί, οι οποίοι μάλλον θα χασκογελούσαν υποχθονίως!
Ο χρόνος μέχρι την εορτή ήταν εξ μήνες. Και ο Μπενάϊα ξεκίνησε την μάταιη αναζήτηση.
Ο καιρός περνούσε και βεβαίως, όπου και να έψαξε ο Μπενάϊα δαχτυλίδι δεν εύρισκε.
Το βράδυ της παραμονής της εορτής απελπισμένος αποφάσισε να περπατήσει σε μία από τις φτωχότερες γειτονιές της Ιερουσαλήμ. Εκεί συνάντησε τυχαία έναν γέρο πραματευτή, τον οποίον ρώτησε και αυτόν για το περιβόητο δαχτυλίδι με την μοναδική αυτή ιδιότητα.
Ο γέρος, μόλις το άκουσε, χωρίς να χάσει δευτερόλεπτο αρπάζει ένα δαχτυλίδι απ΄την πραμάτεια του, χαράζει κάτι στο εσωτερικό του και το δίνει στον αγαπημένο μας υπουργό!
Μόλις το βλέπει ο Μπενάϊα το πρόσωπό του έλαμψε από χαρά και η λύπη του εξαφανίστηκε αμέσως!
Την άλλη ημέρα ήταν όλοι συγκεντρωμένοι στο παλάτι με τον Σολομώντα να περιμένει να ακούσει ποια δικαιολογία θα του έλεγε ο Μπενάϊα, ενώ οι άλλοι υπουργοί ήταν έτοιμοι να περιγελάσουν την αφροσύνη και ανοησία του.
-“Λοιπόν, αγαπημένε μου υπουργέ βρήκες το δαχτυλίδι που σου ζήτησα”, είπε ο Σολομών με μάλλον περιπαικτική διάθεση.
-“Βεβαίως, άρχοντά μου”, αποκρίθηκε ο Μπενάϊα, προς έκπληξη όλων των παρισταμένων συμπεριλαμβανομένου και του Σολομώντος και του δίνει το δαχτυλίδι.
Μόλις το πήρε στα χέρια του ο Σολομών και το κοίταξε, η φυσιογνωμία του προσώπου του άλλαξε και το χαμόγελό του έσβησε.
Το δαχτυλίδι είχε μέσα του χαραγμένα τρία γράμματα, τα οποία σήμαιναν:
“και αυτό θα περάσει”…
Και για την πληρότητα του άρθρου με την σωστή προφορά και γραφή:
“Gam zeh ya’avor”
גם זה יעבור
