Υπάρχει μία πολύ “όμορφη” ταινία μικρού μήκους, η οποία περιγράφει μία σκηνή σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό στην Αίγυπτο με θέμα δύο παιδιά και τα παπούτσια τους. Το ένα είναι ξυπόλητο και προσπαθεί κάπως να συμμαζέψει κάτι κουρελιασμένα δέρματα για να γίνουν παπούτσια. Το άλλο φορά κατακαίνουργια και γυαλισμένα.
Στην βιάση του το δεύτερο να ανέβει στο τραίνο το παιδί με τα καλά χάνει το ένα ζευγάρι (και όσοι έχετε επισκεφθεί την Αίγυπτο θα κατανοήσετε τι σημαίνει συνωστισμός). Τότε το άλλο, το ξυπόλητο, το οποίο παρακολουθεί τη σκηνή αρπάζει το πεσμένο παπούτσι και τρέχει να το δώσει στο παιδάκι που το έχασε και το οποίο παρακολουθεί από την ανοιχτή πόρτα του τραίνου την προσπάθεια…
Ο μικρός δεν προφταίνει το τραίνο, αφού ο συρμός επιταχύνει και το πετά σε ένα ανοιχτό παράθυρο ως μία απέλπιδα προσπάθεια να το πιάσει ο άλλος μικρός του τραίνου. Ωστόσο και πάλι αποτυγχάνει και το ζευγάρι μένει στην αποβάθρα προς μεγάλη απογοήτευση του μικρού ξυπόλυτου.
Τότε το παιδί μέσα από το τραίνο βγάζει το άλλο παπούτσι που φορά και το πετάει στο ξυπόλυτο παιδάκι και χωρίζουν για πάντα μετά από μία τόσο μικρή και σπουδαία και για τους δύο συνάντηση.
Η σκηνοθεσία είναι άριστη, η κινηματογράφηση παρομοίως και με την άψογα επιλεγμένη μουσική υπόκρουση, βαθιά συναισθήματα συγκίνησης γεννιούνται μέσα στην ψυχή του θεατή ώστε να του προκαλέσουν ακόμα και δάκρυα στα μάτια.
Είναι μία πάρα πολύ όμορφη ταινία. Σωστά;
Λάθος!
Είναι μία καθ΄ όλα σωστή ταινία αλλά ύπουλη. Εστιάζει και παρουσιάζει τέλεια ένα γεγονός, προκαλεί συναισθήματα και συγκινεί αλλά αποφεύγει δολίως να εστιάσει στο καίριο ερώτημα:
Γιατί το ένα παιδάκι να φορά καλά παπούτσια ενώ το άλλο να είναι ξυπόλυτο;
Σημ. 1: Είναι ακριβώς η ίδια μέθοδος παρουσίασης γεγονότων, όπου προβάλλονται οι συνέπειες αλλά αποκρύπτεται η αρχική αιτία, η οποία τις προκάλεσε· και η οποία εάν αρθεί αυτές θα πάψουν.
Σημ. 2: Εδώ η ταινία, όπως την εντόπισα στο διαδίκτυο.
