Έχω αναφερθεί στο παρελθόν στο είδος της Ισλαμικής τρομοκρατίας. Είναι μία τρομοκρατία… εσωτερικής καύσεως. Και τι εννοώ με αυτό; Απευθύνεται ΚΥΡΙΩΣ στους ομόθρησκους και δεν έχει στόχο τους δυτικούς. Αυτό είναι ακριβώς το κλειδί για την αντίληψη και (θεωρητικά) την αντιμετώπιση του φαινομένου. Και είναι μηχανή… εσωτερικής καύσεως, διότι τροφοδοτείται συνεχώς από υπάρχον άφθονο υλικό. Δεν της χρειάζεται βοήθεια από κάπου αλλού για την ανάφλεξη.
Προσέξτε όμως τώρα με την ντροπιαστική αποχώρηση των δυτικών από το Αφγανιστάν τι άλλο “δώρο” δίδεται στους φανατικούς τζιχαντιστές (περιγράφω το σκεπτικό τους):
“Τώρα αγαπητοί μας ομόθρησκοι, όχι μόνον είσαστε στοχοποιημένοι από τους δυτικούς, όχι μόνον γνωρίζετε τι θα πάθετε εάν πέσετε στα χέρια μας, αλλά εάν τολμήσετε να ξεσηκωθείτε εναντίον μας με τη βοήθεια των άπιστων, αυτοί θα σας προδώσουν (πουλήσουν – εγκαταλείψουν) και τότε θα μετανιώσετε διπλά και τρίδιπλα την ώρα, κατά την οποίαν μας εναντιωθήκατε!”
Αυτό ακριβώς είναι το μήνυμα.
Και αντιστρέφοντας τη θεωρία του ντόμινου, η οποία κυριάρχησε στην εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών πριν από κάποιες δεκαετίες (πως εάν δηλαδή μία περιοχή πέσει στα χέρια των κομμουνιστών θα ακολουθήσει ντόμινο κομμουνιστικοποίησης με τις όμορες χώρες – θυμηθείτε Κορέα, Βιετνάμ) τώρα εάν μπορέσετε να μου υποδείξετε μία Ισλαμική χώρα, της οποίας κάποιο προοδευτικό τμήμα της θα σκεφτεί προς τη Δύση… χμ.
Η Καμπούλ σήμερα θέτει το νέο logo του Ισλάμ.
Ιράν, κράτη της Μέσης Ανατολής, Πακιστάν, κράτη Βόρειας Αφρικής και… Τουρκία τώρα όχι μόνο γνωρίζουν αλλά το βλέπουν με τα μάτια τους. Στην Καμπούλ ενταφιάστηκε κάθε ελπίδα αλλαγής για πολλές δεκαετίες ακόμα. Από μία διαβολική ιστορική σύμπτωση κάτι αντίστοιχο συνέβη στις 26 Αυγούστου του 1071 στο Μαντζικέρτ (σας το επισήμανα χθες πως η 26η Αυγούστου κάποιων ετών είναι πολύ… επικίνδυνη) με την πανωλεθρία των Βυζαντινών από τους Σελτζούκους και την μόνιμη εγκατάσταση των τελευταίων στην Μικρά Ασία (μετά από χίλια έτη ακόμα εκεί είναι).
Η Τουρκία δεν είναι πως θα ωφεληθεί τόσο από τους Ταλιμπάν με κάποιον γεωπολιτικό τρόπο, εξ΄ άλλου τους Ταλιμπάν κανένας δεν τους θέλει ούτε από τους Ισλαμιστές (έχει ενδιαφέρον αυτό), αλλά όλοι τους χρησιμοποιούν. Η Τουρκία πλέον έχει άλλο ένα ισχυρότατο και αποδεδειγμένο επιχείρημα πως κάθε σκέψη προς τη δύση σημαίνει… τίποτα, καμία ελπίδα· και δεν αφορά μόνο την ίδια.
Καλημέρα (τρόπος του λέγειν) Σαϊγκόν, καληνύχτα (καθόλου τρόπος του λέγειν) Καμπούλ.
Σημείωση: διαβάστε και δύο παλαιότερα άρθρα μου σχετικά, τα οποία και τα δύο γράφτηκαν στις 18 Ιουλίου 2015 (άλλη μία… επικίνδυνη ημέρα).
