Πριν από λίγο, όπως περπατούσα στην συνοικία των προσφυγικών μέσα στη ζέστη του Ιουνίου παρατήρησα μπροστά μου δύο μικρά κοριτσάκια -εμείς γυφτάκια τα λέγαμε, τώρα έγιναν ρομά- και θα το σχολιάσω στο τέλος του άρθρου αυτό.
Με ροζ παντελονάκια και πολύχρωμα μπλουζάκια, εφτά-οκτώ χρονών το καθ΄ένα με ποδαράκια σαν ξυλάκια και με το χαρακτηριστικό τυχηματικό (δώθε-κείθε) παιδικό περπάτημα, αλλά πάντα στο πεζοδρόμιο.
Ξέρετε τι τραγουδούσαν και τι έλεγαν;
Τον… εθνικό ύμνο και τους στίχους από τον Θούριο του Ρήγα Φεραίου:
“Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή”!
Φοβερή στιγμή και χτυπητή αντίθεση.
Ήθελα τόσο πολύ να τα κινηματογραφήσω με τον ήχο, αλλά ντράπηκα και αποφάσισα να σεβαστώ την διάθεση τους και να μην την καταστρέψω.
Και σκέφτηκα, πως στην “κανονικοποιημένη” – “τακτοποιημένη” κοινωνία, την οποία διαμορφώνουμε σύντομα θα έλθει η ώρα, όπου η λέξη “ελευθερία” θα ακούγεται μόνο από τα γυφτάκια -νυν ρομά-.
Και όλοι οι υπόλοιποι μέσα στις έννοιες των πρωτογενών πλεονασμάτων, χρόνων σύνταξης, τραπεζικών υποχρεώσεων, καταπιεσμένων εργασιών, ορθών πολιτικών θα αναρωτιούνται ποιά λέξη θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν αντί της απαγορευμένης και προσβλητικής πλέον λέξης “ελευθερία”.
Σήμερα παρακολούθησα μία στιγμή από το μέλλον.
Σημ. Το μόνο, το οποίο δεν γνωρίζω είναι εάν τα κοριτσάκια αυτά πηγαίνουν σχολείο. Θα το θίξω αυτό το θέμα, διότι αποτελεί μέρος της υποκρισίας να ενοχλεί η χρήση της λέξης “γυφτάκι” και να μην ενοχλεί η ανοχή μας στον να μην μορφώνονται, να μην πηγαίνουν σχολείο, να δεχόμαστε την επαιτεία στα φανάρια, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης σε καταυλισμούς καθώς και όλο το πλέγμα συνθηκών σε σχέση με αυτή την περιθωριακή ομάδα.
Δεν είμαι ρομαντικός, το τονίζω να μην παρανοηθεί το άρθρο μου.
